Afzondering

″Pyelonefritis, dat is de medische term!″ De arts heeft nauwelijks de kamer verlaten of de verpleegkundige stort haar kennis over mij uit. Misschien is het trots, noem het enthousiasme. Of misschien is het gewoon een soort van beroepsdeformatie en kan ze ondertussen niet meer anders.

Op mijn verzoek schrijft zij het woord op het whiteboard aan de muur waar ik op uitkijk. Boven de tekening die de arts voor mij heeft gemaakt, om hetgeen zich in mijn lichaam heeft afgespeeld visueel te maken. Py-e-lo-ne-fri-tis, herhalen wij om de beurt het woord. Ik omdat dit mooie woord lekker bekt, zij om mijn uitspraak te corrigeren. Mijn gedachten gaan verder. Ik zie een Griekse godin, een collega van Aphrodite.

″Het betreft een nierbekkenontsteking, als gevolg van een verwaarloosde blaasontsteking.″ Slordig? Niets van gemerkt, dus domme pech! Kort daarvoor heb ik aan de arts gevraagd waarom ik hier nu eigenlijk ben. Uiteraard snap ik waarom ik in afzondering lig. Maar wat is er nu feitelijk aan de hand met Geert?

Iets meer dan twee weken daarvoor lag ik nog 900 km verderop in een Frans ziekenhuis. Wat daar de oorzaak van was? Ik houd het op een darmontsteking. Eerlijk gezegd is dat niet helemaal duidelijk. Ook mijn huisarts kon niet wijs worden uit de ontslagbrief. Zes weken geleden concludeerde een uroloog middels een scan dat ik twee steentjes in mijn linker nier heb. Maar die konden geen kwaad, hoorde ik toen. Ook nu werden ze maar even genegeerd! First things first!

″Dag meneer Den Hengst, daar bent u weer!″ Net zoals een aantal verpleegkundigen tot dan toe hebben verkondigd, ben ik geen onbekende voor de arts. Dit kan natuurlijk heel goed kloppen. Maar ook tegen haar moet ik mij verontschuldigen dat dit niet wederzijds is. Vanwege mijn recente bezoek aan dat ziekenhuis in Thonon, ben ik met een behoorlijke voorzichtigheid ontvangen. Men is dan bang dat het zogeheten mrsa-bacterie zich in mij huisvest. Liever dat dan Ebola, maar ik mag het niet onderschatten. Vrijwel iedereen die de kamer binnenkomt is onherkenbaar, heeft een speciaal pak aan, een muts op en een lapje voor de mond en de neus. Bezoekers hoeven slechts hun handen te wassen, maar moeten na afloop wel direct het ziekenhuis verlaten

Als de volgende dag de arts aan mij vraagt hoe het met mij gaat, vertel ik dat ik last van mijn maag heb. Of darmen. Ik weet ondertussen dat ik een nierbekkenontsteking heb, maar mijn gevoel traceert mijn klachten toch echt ergens anders. Zij voelt aan mijn buik en concludeert dat deze enigszins is opgezet. Ja, dat weet ik natuurlijk al jaren. Maar er wordt wat anders bedoeld. Aan de aanwezige verpleegkundige stelt de arts voor om een schoorsteentje te plaatsen. Een wat? Dat is een buisje om lucht uit mijn darmen te verwijderen. Driemaal raden waar de stukje tuinslang deels in verdwijnt. Onder Pyelonefritis schrijft de verpleegkundige een tweede woord: Flatuscanule.

Ook al lig ik in afzondering, het is behoorlijk gênant. Het helpt trouwens wel! Op zondagmiddag, een dag voor ontslag, word ik verlost van het mrsa-juk. Ik vorm geen gevaar voor het ziekenhuis.

Ben benieuwd wanneer ik er weer heen mag, …moet!