Regie

Niet achterover leunen, Geert! Bij de les blijven. Jij bepaalt immers de gang van zaken.

Gemakzucht wil ik het niet noemen, maar eerlijk is eerlijk, gemakkelijk is het wel. Zelf wijt ik het aan een proces van toegenomen vanzelfsprekendheid. Het principe van Fokuswonen, dat de cliënt middels aanwijzingen het handelen van de assisterende adl’er bepaalt, is in de loop van de tijd verwaterd. Als er weinig veranderd in het patroon van aanwijzingen en ik geen fan ben van veelvuldig uitleggen, ontstaat er een systeem van weinig woorden en een automatische piloot.

Wil je mijn radio aandoen? Ook graag mijn verwarming. En daarna dit? En dan dat? Mijn lichaam soppen doe ik liever zus en in mijn haren wassen graag zo. Pak maar een schoon T-shirt en bij het aantrekken is eerst de linker mouw handiger. Ja, lekker koffie! Niet te sterk hoor, twee afgestreken scheppen. Nee, eerst mijn yoghurt en daarna pas mijn medicijnen. Wil je mijn computer aanzetten? Ook mijn microfoon. Zou je de rietjes even goed willen neerzetten? Een opsomming van enkele vragen, aanwijzingen om te kunnen leven zoals ik het wil. En dan is de dag nog niet eens goed begonnen.

Natuurlijk was ik op de hoogte. Sterker nog, ik had de nieuwe medewerkers al ontmoet. En laat mij duidelijk zijn, zij worden intensief ingewerkt door hun collega’s. De cliënt kan hierbij niet passief blijven toekijken. Regie in eigen handen is immers het motto!

Tot voor kort kende het team langere tijd nauwelijks veranderingen. Een ieder wist wat bij mij te verwachten was en hoe daarop te handelen. Het is nou eenmaal een feit dat veranderingen binnen een systeem voor alle schakels binnen dat systeem gevolgen heeft. Zo werkt dat in de grote maatschappij, in een voetbalelftal, een vriendenclub, een schoolklas. En dus ook bij het Fokusproject Zwolle/Stadshagen.

Het duurt een seconde, misschien twee. Zodra ik mijn ogen open weet ik wat te doen. Kennelijk is het ooit mijn bestemming geworden om een ochtendmens te zijn. Wakker worden, absoluut geen probleem voor mij! Overigens kan ik best wel eens jaloers worden op mijn tegenpolen. 

Sprong ik als kind vaak heel vroeg uit bed om te gaan spelen of door het huis te dwalen, tig jaar later had ik nog steeds weinig affiniteit met uitslapen. Hardlopen deed ik bij voorkeur in de ochtend. Met een overactief darmstelsel en het af en toe de struiken in moeten duiken voor lief nemend. Enkele jaren later, zodra in een weekend de dochters wakker werden vond ik het absoluut geen probleem om naar beneden te gaan. Koffie, krant, muziekje, spelen. Anno nu ben ik nog steeds een vroege vogel.

Het is het door merg en been trekkende geluid van mijn good old quartz wekker van de Hema, die mij naar de wakkere wereld haalt. Helder als ik ben vraag ik direct om assistentie. Als er enkele minuten later wordt aangebeld, ik op afstand de voordeur open en in mijn hal het nodige overleg hoor, weet ik het eigenlijk al. De bevestiging komt als er even later, achter een vertrouwde medewerker, ook een redelijk nieuw gezicht mijn slaapkamer binnenkomt. Vriendelijk kijkend, een tikkeltje nerveus.

Ook ik moet weer aan de bak!