Hekel

Niemand ging erin zitten, wat volgens mij ook wel logisch is. Waarschijnlijk was de drempel minder hoog geweest als ik het had aangeboden.

Mijn verjaardag, 25 mei jongstleden. Enkele malen moest ik uitleggen waarom het fonkelnieuwe geval daar in de hoek van mijn woonkamer stond. Enige verbazing kon ik mij voorstellen. Jarig, iets nieuws, de link is gauw gelegd. Niets was minder waar! Het speeltje stond er op dat moment al ruim twee weken. Trouwens, het gaat hier om een soort van fauteuil van volgens mij zo’n € 15.000.

De aan mij kenbaar gemaakte verbazing sloeg in een enkel geval om in een irritatie. Gespeeld dan wel, maar ook goed onderbouwd en hoewel ik het commentaar probeerde te pareren, ergens stond ik met mijn bek vol tanden. "Geert, besef je wel dat er nu een, mede door mijn belastingcenten gefinancierd, achterlijk duur hulpmiddel nutteloos in jouw woonkamer staat te verstoffen?" Dat dit de waarheid zou blijken te zijn bleek toen ik vorige week, drie maanden na dato, plaatsnam in deze rolstoel en er op mijn verzoek eerst een stofdoek overheen moet worden gehaald. Denkbeeldig had ik al menig maal met mijn wijsvinger in het stof mijn antipathie geuit.

Eigenlijk zou ik er natuurlijk dolblij mee moeten zijn, wat ik aanvankelijk ook was. Maar ook al waren alle onderdelen inmiddels al eens vervangen, het leven was ten einde. Mijn frustratiegrens bereikte het plafond en toen een adviseur verklaarde dat er een nieuw exemplaar zou komen, maakte ik nog wel een denkbeeldig vreugdedansje.

Wanneer het mis ging met mijn enthousiasme? De datum ben ik kwijt, maar wel weet ik nog dat het de allereerste passing was. Over het uiterlijk en de zitting kon ik alleen maar lovend zijn. Maar ik merkte dat de zogeheten omgevingsbesturing, waarvan de helft op dat moment zelfs nog ontbrak, heel veel geduld zou vergen. En belangrijker, het bedienen van mijn laptop vanuit mijn rolstoel zou ook anders gaan. Dacht ik!

Waar ik er prat op ga dat ik mijzelf nogal ontwikkeld heb qua accepteren, tegenslag en geduld, werd ik behoorlijk met mijn neus op de feiten gedrukt. Oftewel, zo stabiel is Geert nou ook weer niet. Of ben ik nou te negatief? Het zijn slechts enkele nieuwe functies, ik weet het. Net als dat ik het merendeel nu ook al gewoon tot mijn beschikking heb. Alles zit alleen op een andere plaats. Had ik eerst slechts één knop bij mijn hoofd, nu moet ik leren om in een nanoseconde te kiezen uit drie. Waarom zo snel? Daarom!

"Joh, dat is gewoon een kwestie van wennen", hoor ik anderen denken en dat klopt! Maar zo werkt het niet in mijn koppie. Allemachtig, moet ik helemaal tot systeem opnieuw leren kennen. Autorijden is makkelijk, totdat het stuur, alle functies en overige knoppen door elkaar zijn gehusseld.

Dus toen ik eind juni de mededeling kreeg dat de betreffende medewerker over een maand zou langskomen om de omgevingsbesturing aan te brengen, had ik met teleurstelling kunnen reageren: dan pas? Ik reageerde met opluchting: o, dan pas!

Nu, twee weken later, ben ik superblij met mijn nieuwe rolstoel. En die paar kinderziektes worden ook wel weer verholpen.