Moe

Met dat ik het verplicht binnen blijven meer dan spuugzat ben, vertel ik niets nieuws. Immers, wie niet. Wat mis ik dat andere leven, dat zo abrupt werd afgebroken. De afwisseling, de gevulde agenda, theater, concert, Toegankelijk Zwolle, familie, vrienden. Maar Corona-moe of niet, van verveling is nog geen sprake en de dagelijkse frisse neus op balkon of op straat houden we er ook maar in

Toen was daar dat moment van erkennen. Moest ik mij zorgen maken? Enkele weken geleden, na het eeuwige ritueel van blaasspoelen, douchen en ontbijt, zat ik slappehap achter mijn laptop. Alweer? Het gebeurt wel vaker dat ik bekaf ben, terwijl de dag in feite nog moet beginnen. Sterker: eigenlijk ben ik continu moe en kan altijd wel slapen. Maar dit werd opvallend. Deze duffe kop-ervaring begon een soort van vaste prik te worden. Kwam dit door de sleur van het binnen blijven of was er sprake van een toegenomen activiteit van MS? Voor beide gevallen is wel wat te zeggen.

Tegelijkertijd speelt er ook nog een andere ontwikkeling. Mijn ogen gaan nogal achteruit en dat zou ook wel eens behoorlijk energie kunnen vreten. Hoe ik ook knipper en tuur, dat wat ik zie blijft wazig. Mijn smartphone en een andere display op mijn rolstoel zie ik nog helder. Het beeldscherm van de laptop wordt al een fractie lastiger. Oftewel, qua zien zijn er tussen 30 en 70 centimeter nog geen problemen. Maar met verderaf of dichterbij dus wel. Nu heb ik voor beide opties apart een bril. Vanwege mijn situatie lijkt een varifocusbril voor de hand liggend. Dat is het ook, vind ik.

Voor een soortgelijk constatering heb ik een halfjaar geleden ook al eens mijn ogen laten opmeten door een vriend, toevallig ook nog optometrist. Dat kon bij mij thuis, wel zo handig en ik had de intentie om varifocaal te gaan. Dat schoof ik echter nog voor mij uit, waarbij zowel geld en opzien tegen het wennen een rol speelden. Omdat het zicht nu zo snel achteruit ging, belde ik de betreffende vriend met de mededeling dat ik toch maar overstag moest gaan en via hem een geschikte bril zou willen aanschaffen. Maar deze coming-out werd door hem gepareerd met de vraag of het wellicht met mijn MS te maken zou kunnen hebben. Jeetje, nooit aan gedacht eigenlijk! Dat zou heel goed kunnen, misschien ook niet. Contact met neuroloog en oogarts is inmiddels gelegd. Maar wat daar uitkomt? Ik ben immers ook gewoon bijna 50!

Verder ben ik flink smartphone-moe, in die zin dat dat k… ding niet doet waarvoor ik hem heb. Bellen gaat prima, maar de omgeving besturen dus niet. Daar wordt dan wel aan gewerkt, maar het vraagt een lange adem. Tevens ben ik Zilveren Kruis-moe. Voor het revalidatietraject kon ik speciaal taxivervoer regelen. Gedurende de hele periode, dacht ik. Door beter lezen had ik kunnen weten dat het per kalenderjaar werd gerekend. Dus voor zes keer heen en terug in december naar hemelsbreed acht kilometer verderop, betaal ik nu € 103. Akkoord, eigen schuld, stom. Maar enige coulance kent men bij dit logge apparaat niet.

Vermoeiend? Dat wel, maar er zijn ergere dingen in de wereld.