Opeens

‘In de hal zit je te stralen op het bankje.’ Deze zin veranderde alles. Tot dan beleefde ik deze zondagochtend zoals de meeste zondagochtenden. Dus een beetje schrijven, een beetje lezen, misschien Netflix kijken. Waarschijnlijk was ik mijzelf mentaal ook wat aan het voorbereiden op dat wat aanstaande was.

Toen kwam dat e-mailtje binnen. Dat mijn buurman mij feliciteerde is natuurlijk heel aardig van hem, wel verbazingwekkend. We gaan vriendelijk met elkaar om, maar het feit wil dat ons contact zelden verder gaat dan een enkel hallo, hooguit een korte chat. Hoe wist hij eigenlijk dat ik morgen jarig was. Een derde regel deed mij naar adem happen.

Zag ik er misschien tegenop? Nee, het is wel gewoon bijzonder! Onlangs had ik het er nog met iemand over. Dat ik binnenkort deze mijlpaal zou bereiken doet mij wel wat. Akkoord, de ochtend daarop word je als het goed is wakker en ben je 50 jaar plus een dag. Oftewel, het leven gaat gewoon door. Maar jeetje, 50 jaar achter je naam mogen zetten, moeten zetten.

In datzelfde gesprekje uitte ik trouwens ook dat dat ene van mij eigenlijk niet hoefde. Sterker nog: die zaterdagmiddag vooraf, nog geen 20 uur voordat ik de betreffende e-mail ontving, verkondig ik opnieuw deze leugen. Dat was tegen twee vriendinnen, die ieder afzonderlijk voor mij enkele boodschappen hadden gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, achteraf klinkt dat nogal ongeloofwaardig, ik zou teleurgesteld zijn geweest als er niets was georganiseerd. Je wordt immers maar eenmaal Abraham.

Dus door die e-mail van mijn buurman werd ik opeens blij, heel erg blij en ging ik meteen kijken. Beneden in de centrale hal zat een Geert-lookalike naast een bord met lieve tekst. Inmiddels is mij duidelijk dat een van de twee vriendinnen in een soort van complot zat. Terugdenkend, zij bleef na het door mij op afstand openen van de voordeur eigenlijk best wel lang in de gang stommelen. Maar geloof mij, ik had niets in de gaten. Ook niet toen het mij ‘s avonds bij het naar bed gaan opviel dat een paar sportschoenen niet stonden waar ze normaal gesproken wel staan.

Eigenlijk mocht ik blij zijn dat ik op dat moment überhaupt een e-mail kon ontvangen. Een dikke week eerder hield mijn laptop er niet geheel plotseling mee op. Ook al kan ik behoorlijk relativeren, een grotere ramp kon ik mij op dat moment nauwelijks voorstellen. Weg e-mail, weg appen, weg schrijverij, weg bankzaken, weg ’alles’. Deze pech kwam dus niet uit het niets, want ik had recentelijk al meerdere digitale signalen ontvangen dat een verplichte vervanging eraan zat te komen. Toen ik het beeldscherm een jaar geleden had moeten laten vernieuwen en ook de harde schijf was vervangen, verwachtte ik nog enkele jaren met het apparaat door te kunnen gaan. De laatste maanden hield ik echter al denkbeeldig my fingers crossed.

Met dank aan mijn lieve ouders en de geweldige hulp van goede vriend Daan, annex ICT-steun en toeverlaat, hoefde ik slechts een week good-old dvd’s te kijken en staat er weer een perfect functionerende laptop op mijn tafel.

Hopelijk blijft deze tot na mijn 55^e doen wat hij moet doen.