Dom

Hoe kan dat nou? Waarom had ik dat niet in mijn agenda gezet? Het stond er echt wel, ooit. Door de coronamaatregelen werd deze bijeenkomst tig keer vooruitgeschoven. Na de laatste keer ben ik kennelijk vergeten de nieuwe datum te noteren.

Die middag hoorde ik tijdens een onlineoverleg voor Toegankelijk Zwolle dat wat ik dus eigenlijk al had kunnen weten. De volgende dag zou voor ervaringsdeskundigen de training ‘Brandweer en Veiligheid’ worden gegeven. Daar wilde ik aan meedoen. Eigenlijk was dat laatste heel eenvoudig, want via een link en mijn beeldscherm kon ik lekker makkelijk toch aanwezig zijn. Maar nee, Geert wilde ter plekke zijn. Waarom? Daarom.

Inmiddels heb ik vaak genoeg erover geschreven dat ik het mezelf weer eens onnodig moeilijk heb gemaakt. En ook dat het zo prettig is dat ik tegenwoordig gebruik kan maken van PGB-begeleiding. Geloof mij, ik ben echt niet op zoek naar ellende. Al wekt dat wel die indruk, wanneer ik terugkijk op die donderdagmiddag.

Even leek het verstand te winnen van de wil. Immers, ik had geen pgb-begeleiding kunnen inschakelen en om nu nog iemand te vragen was waarschijnlijk niet mogelijk. Nou ja, dan maar alleen. Een dag later, bij de bushalte bekroop mij een mix van twijfel en zelfverwijt. Maar Geert, you can do it! Gelukkig bleek dat aanvankelijk dan ook.

Het was een interessante, zinvolle meeting. Over en weer werden vragen gesteld en ervaringen gedeeld, afgewisseld met informatie over preventief en adequaat handelen. Misschien heel onnozel, ook shocking, maar ik kwam er trouwens achter dat de brandmelders die rijkelijk aanwezig zijn in mijn woning totaal niet werken. Deze zijn aangesloten op een systeem wat al vrij spoedig na de start van dit project is afgesloten. Waarom? Zeg het maar.

De bushalte voor de terugreis is aan de overkant van die behoorlijk drukke straat. Omdat ik weet dat de bus er bijna aankomt, geen tijd wil verliezen, riskeer ik mijn leven. Waar een eerste auto het bij claxonneren houdt, wordt er uit een tweede mij wat onduidelijks toegeroepen. Het laatste woord lijkt te eindigen op ongool.

Toegegeven, er stond een auto nogal ongelukkig geparkeerd, waardoor parallel langs de bushalte stoppen lastig is. Maar voor een beetje buschauffeur moet dit geen probleem zijn. Toch? Misschien dacht hij of zij dat ik graag nog even wilde wachten. Zodra twee passagiers aan de voorkant mogen instappen volgt er plankgas een doorstart. O, wat was het gezellig met mij, daar onder die felle zon.

Als even later de volgende bus komt, ben ik zeker van mijn zaak. Inmiddels is er voldoende ruimte om goed te stoppen en bovendien wordt er bij de achterdeur iemand uitgespuugd. Maar in plaats van de oprijplaat naar buiten, gaan de deuren weer dicht. Terwijl de bus weer optrekt beukt de hierboven beschreven persoon op het raam van de bus. Moet die meneer ook mee?

Enkele minuten en haltes verderop wil ik uitstappen. Ik vraag één iemand buiten te gaan staan om te kijken of het goed gaat. Na drie pogingen lukt dat, min of meer. Wat doe ik hier eigenlijk? Zat ik maar achter mijn laptop.

Eenmaal thuis besef ik dat ik eigenlijk best wel dom ben geweest.