Plaatjes

Het idee kwam zeker weten van haar en ik mocht meeliften.

Volgens mij waren wij zo’n twee maanden geleden bij mij thuis en kwam tijdens de koffie al pratende het plan ter sprake. Dat kwam erop neer dat zij het maken van een fotoserie voor ogen had. Met afbeeldingen rond mensen met een beperking, maar dan een ietsje anders.

Nadat Nynke alles verteld had was ik enthousiast geworden; een ‘nee’ was gewoonweg geen optie. Zodra het kon ging ik online om naar voorbeelden te zoeken van situaties die volgens mij de lading dekten. Het ging dus om het vastleggen van mensen die ondanks een beperking op hun manier gewoon deelnemen aan de samenleving. Aangevuld met eigen creativiteit doemden voorzichtig al enkele beeltenissen achter mijn ogen op.

Zo verliep, volgens mij althans, het verhaal achter dit fotoproject. Toch twijfelde ik. Niet dat dit ook maar een beetje belangrijk is, maar hoe zat het ook alweer? Het ging anders, bleek toen ik het Nynke vroeg. ‘Het was inderdaad tijdens de koffie bij jou. Wij kregen het over in een rolstoel model zitten, maar dan wel naakt. Zo kwamen wij terecht op het idee van mij voor het maken van die fotoserie.’ Omdat ik mij niet kan voorstellen dat ik uit het niets met haar over naakt in een rolstoel zitten praat, laat staan als model, moesten we verder in dat ene ongedefinieerde moment graven.

Toen wist ik het weer. In eerste instantie kwam de sauna en zo’n onvermijdelijk ijskoud dompelbad ter sprake. Zodoende ging het daarna over koud afdouchen en hoe gezond dat schijnbaar is. We daagden elkaar uit om onszelf dit dagelijks te laten ondergaan en, geloof me, sindsdien eindig ik iedere ochtend onder een koude waterstraal. Hooguit twintig seconden, lang zat. ‘Oja’, vervolgde Nynke. ‘Maar daarna ging het toch echt over schilderen en onder andere naakt model zitten in een rolstoel, want op die manier kwam mijn idee van een fotoserie rond inclusie aan bod. Jij had het al spoedig over een blinde dominee op de kansel met een hulphond onderaan het trapje. Volgens mij ging toen het balletje rollen.’

En zo was het project geboren. Het zou gaan over mensen met een beperking, terwijl ze met werk of hobby bezig zijn. Maar op de afbeeldingen zou de beperking niet direct duidelijk moeten zijn. Niet omdat deze er niet mag zijn, wel om de aandacht te richten op dat wat er pas echt toe doet. De eerste ideeën waren genoteerd, spoedig bleek dat nieuwe suggesties niet als vanzelf ontstaan. Overigens, dat er meer bij zo’n project komt kijken dan wij aanvankelijk beseften is inmiddels ook wel duidelijk.

Een belangrijke vraag was natuurlijk wie de foto’s zou gaan maken. Ons idee ging uit naar een jong iemand, met kennis van zaken en een frisse blik. Zo kwamen we via een docent van het Deltion College in contact Esther, Dide en Estelle, drie tweedejaars studenten van de opleiding fotografie. Inmiddels zijn wij alweer een tijdje onderweg en hebben we verscheidene situaties in beeld gebracht. De resterende plaatjes zitten nog in ons hoofd.

De eindresultaten komen natuurlijk samen, maar hoe en waar? Een kalender, een expositie, allebei?