Keuzes

Niets is dus vanzelfsprekend in het leven. Kiezen, beslissen en dilemma’s, het kan dicht bij elkaar liggen. Figuurlijk, maar ook letterlijk.

Onlangs ervaarde ik wat het toppunt van kiezen genoemd kan worden. Ik moest kiezen tussen twee kiezen. Halverwege mijn rechterbovenkaak zit een kies waar ik zo’n twee jaar last van heb. Niet voortdurend, wel vaak. Deze doet gruwelijk zeer wanneer ik met wat kouds deze aanraak.  Nu eet ik ‘s ochtends graag kwark, inderdaad uit de koelkast, waar ik niet van afwijk. Eigenwijs? Weet ik. Ook al probeer ik de bron van ellende te ontwijken, de pijnscheuten van zo’n 10 seconden blijven. De laatste maanden had ik er wat minder last van, maar op dit moment is die kies weer behoorlijk aanwezig. Een gaatje is het niet, volgens de foto’s. Dus ouder worden, opkruipend tandvlees, blootliggende zenuwen, die hoek! Om dan maar met de linker kaken te malen klinkt logischer dan het was.

Aan de linkerzijde van mijn waffel speelt zich dat andere drama af. Helaas word ik dus al jaren met enige regelmaat getreiterd door zenuwpijnen. Tegen zenuwpijnen bestaat een medicatie. Carbamazepine, heavy stuff, met mogelijk behoorlijke bijwerkingen. Ik kan er nogal over meepraten. Drie maanden geleden werd ik middels een zenuwblokkade tijdelijk van zenuwpijnen verlost. Na enkele weken mocht ik die bloody medicatie afbouwen. Wat schrok ik toen een maand later weer een kleine pijnscheut, door mij speldenprikken genoemd, werd gevoeld. Hopelijk waren het nog onbedoelde naweeën. Ook in Lapland kon ik een excuus bedenken. De kou zal wel een negatieve rol spelen.

Spoedig gebeurde dit vaker en na overleg ging ik toch maar weer een klein beetje medicatie gebruiken. Van die tweemaal daags een kwart tablet werd ik al wat duf. Maar alles beter dan die speldenprikken. Het moge duidelijk zijn, angst voor het bekende beheerst mijn hele leven. Het euvel bleef, werd zelfs heftiger en er werd besloten de medicatie weer te verhogen. Getverderrie, die hele ingreep had dus geen reet geholpen. De arts zelf had geen idee over een mogelijke oorzaak. Nou ja, voorlopig was met tweemaal daags een halve pil, wat duizelig voelen en een duffe kop ook nog wel te leven. Dales Balen, maar het moest maar.

Toen ik enkele dagen terug op bed siësta hield, openbaarde zich uit het niets de hel in mijn linker kaak. Geloof mij, gedurende zo’n drie minuten volgden onbeschrijfelijke pijnscheuten. Pijn, ellende, janken, brullen. Dusdanig hard dat ook het stemkastje, wat als een back-up fungeert wanneer de blaasbuis boven mijn mond niet gebruikt kan worden, werd geactiveerd. Voordat ik überhaupt iets kon zeggen, was men al onderweg. De vraag was of zij wat voor mij konden doen. Eigenlijk niets, behalve nog meer medicatie aan mij geven. Al haatte ik dat spul, dit wilde ik niet nog eens meemaken. ’s Avonds moest ik weer kiezen. Weer een halve tablet of direct maar een hele?

Inmiddels slik ik braaf twee pillen per dag. Mijn behandelend arts regelt een nieuwe zenuwblokkade voor binnenkort. Duf, duizelig en lijsig praten ten spijt, ik durf wel in alle vertrouwen met links te kauwen. Voor mij en mijn koude kwark blijft de rechter kies nog een barrière. Weet waar is