Eén en één is drie. Laat ik maar van het positieve uitgaan en verwachten dat er nu echt een einde zal komen aan de reeks blaasontstekingen, waar ik al maanden door getreiterd wordt. Al is het maar voorlopig. Er zijn ergere dingen en pijn doet het niet, maar hinderlijk en dus balen is het des te meer.
Onlangs werd er al een andere katheter bij mij aangebracht. Eentje waar de bacteriën zich niet aan kunnen vasthechten werd mij uitgelegd. Binnenkort wordt ook de nog aanwezige niersteen verwijderd. Maar jeetje, op 24 december, wat een vervelende datum om naar het ziekenhuis te moeten. Een veelvoud van dergelijke woorden heb ik inmiddels al mogen ontvangen. De reactie van mijn vader wil ik graag herhalen: ‘Voordat de Heiland geboren is word jij al verlost. Een wonder!’
Maar het is volledig een eigen keuze om mij op die datum te laten behandelen. Aanvankelijk zou ik 3 januari aan de beurt zijn, maar die datum kwam mij niet goed uit. Vond ik! Aangezien ik rond die datum al enkele culturele uitjes had vastgelegd, een dag eerder en twee dagen daarna, die daardoor wellicht in het geding kwamen, voelde ik mij lichtelijk teleurgesteld. Mocht ik hierom mijzelf in spagaat voelen staan? Het is toch klip en klaar dat mijn gezondheid boven alles gaat? Ja natuurlijk, maar deze voorstellingen had ik al een tijd geleden vastgelegd. Dus nee, ik kon niet heel stellig zijn in dit levensvraagstuk.
Iemand had bepaald dat ik mij op 3 januari moest melden. Wat de reden daarvoor ook is. Dat dit zonder overleg gebeurt snap ik ook nog wel. Maar als de ingreep heel acuut moest plaatsvinden, was er waarschijnlijk wel een eerder moment geprikt. Dus ik voelde ruimte een poging te wagen om de dag des oordeels naar voren of naar nog later te verschuiven. Moest ik de reden daartoe dan nog wat aandikken - ik weet het, heel slecht - of had ik met de twee voorstellingen die mij wellicht door de neus zouden worden geboord meer dan voldoende basis daartoe?
Toen ik belde kreeg ik toevallig dezelfde vrouw aan de lijn die zich enkele dagen daarvoor had versproken. Toen belde ik naar de afdeling urologie van het ziekenhuis met het verzoek om een controleafspraak met de behandelend uroloog om te zetten in een telefonisch consult. Dat zou mij weer een taxiritje schelen, inclusief alle rompslomp daaromheen. Door alle medische perikelen van de laatste tijd is de lijst met opnames, afspraken en onderzoeken behoorlijk lang geworden, in ieder geval relatief gezien. En daardoor misschien ook wat onoverzichtelijk. Speurend naar de datum waar ik voor belde - woensdag 8 januari -doorliep zij wat er zoal in de agenda stond. Terwijl zij alle afspraken opsomde, kreeg ik dus ook te horen dat op 3 januari de verlossing van de niersteen stond gepland. Dit was mij onbekend, dus was verrast door dit nieuws.
Haar stem hakkelde en aarzelde toen ik haar om een bevestiging vroeg van de geplande datum. Uiteraard begreep ik dat de vrouw haar mond voorbij had gepraat. Meteen had ik met haar te doen. Maar ook met mezelf, want die datum wilde ik liever niet naar het ziekenhuis.
