Daar zat ik dan. Voor mij lag op tafel een groot blad met daarop een hoeveelheid producten uitgestald, dat als geheel voor royale prijzenpot moest doorgaan. Zo dadelijk zou worden begonnen met het openbaren van de getallen. Een bingo, het klapstuk van de avond, was aanstaande.
In het verlengde van bovenstaande verzameling wannahaves keek ik uit over een - diagonaal in mijn woonkamer opgesteld - lange tafel met aan weerszijden daarvan acht mensen die ik graag bij mij heb. Het is kerstavond en in mijn woonkamer heb ik deze groep samengebracht voor een gezellig en rijkelijk gevuld samenzijn.
Na alle voorbereidingen van die ochtend heb ik tussen de middag nog wel een siësta proberen te houden, maar van daadwerkelijk maffen kwam het niet. Dat beetje rust wat ik heb kunnen pakken werd al snel weer tenietgedaan door the finishing touches, het gekakel en andere prikkels om mij heen. Die middag deed ik er het meest verstandig aan om mijn plek aan het hoofd van de lange tafel in te nemen. Vandaaruit kon ik ook iedereen zien en zat ik niemand in de weg. Wie mij wilde spreken kwam maar naar mij toe.
Als eenmaal iedereen aan tafel zit is het plaatje compleet. Aan beide zijden zitten als eersten mijn dochters en verder van allebei de vriend, mijn neef, mijn ouders en mijn zus. Al zeg ik het zelf, het is een zeer hartverwarmend tafereel. Als hiermee geen kerstklimaat is bereikt, dan weet ik het ook niet meer. Dat ik ondanks mijn aandoening godzijdank in staat ben om dit samenzijn te organiseren en om daarbij ook voor een deel hieraan invulling te geven maakt me stiekem wel trots.
Het met positiviteit terugkijken op dat mooie moment moet de volgende dag deels wijken voor die andere werkelijkheid. Dit wordt aangewakkerd als ik op eerste kerstdag samen met mijn zus en mijn neef bij mijn ouders ben. Een spelletje na het eten brengt mij de vraag wat er nog op mijn bucketlist staat.
Jeetjemina, graag zou ik nog eens bij zowel mij dochters als bij mijn zussen thuis binnen willen kijken. Uiteraard weet ik op zo’n moment mijn stokpaardje, het kunnen relativeren, prima toe te passen. Het halfvolle glas heeft mij geleerd dat ik natuurlijk prima naar Groningen kan reizen en daar het huis van Rosa aan de buitenkant te bekijken. Of in Scheveningen het huis van mijn zus Corinne. Daar ligt, behalve die trappen, het probleem ook niet.
Maar Susanna, mijn oudste dochter woont in Aarhus, Denemarken en dan wordt langsgaan minder vanzelfsprekend. Daarheen reizen is op zich niet het grootste obstakel. Busje huren, een dag koersen, klaar! Dat ik ook daar niet verder kom dan de stoep voor het flatgebouw, dat weet ik ook. Hetzelfde geldt voor mijn oudste zus Anneloes, die in Italië woont, vlak boven Milaan. Het erheen reizen gaat nog wel. Naar binnen gaan kan ook daar niet. Maar het daar verblijven wordt wat lastiger. Hoog-laagbed, tillift, zorg. Het is vast allemaal te organiseren, maar dat vraagt wel een hoop geregel. Hoe doet Robert ten Brink dat toch?
Aan voornemens voor het nieuwe jaar doel ik niet. Wel heb ik zo mijn wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten