Keuze

Dat er mensen zijn die zogenaamde oogkleppen op hebben, dat wist ik. Maar dat men ook zonder visuele beperking of anderzijds belemmerende factoren toch blind kan zijn, ontdekte ik afgelopen week op mijn online Volkskrant.

‘De hoog oplopende spanning op het Koreaanse schiereiland en de recent verscherpte reisadviezen leiden er vooralsnog niet toe dat reisorganisaties hun reizen naar Noord-Korea annuleren. Alle geplande reizen gaan door en reizigers haken niet af. Dat blijkt uit een rondgang langs diverse reisbureaus die zijn gespecialiseerd in reizen naar het stalinistische land. De reisorganisaties onderhouden wel geregeld contacten met de Nederlandse ambassade in Zuid-Korea …’

Dit begrijp ik niet. Noord-Korea verklaart een aantal landen bijna de oorlog en toch gaan mensen erheen om vakantie te vieren! Ook al beweren deskundigen dat het land niet de juiste kernraketten heeft om welke targets to destroy dan ook te bereiken, veilig lijkt mij dit niet. Als toeristen dan zo graag Noord-Korea willen zien, waarom wachten ze dan niet nog een paar jaar tot de rust is weergekeerd. En als er dan zo nodig ver gereisd moet worden, ga dan eerst naar bijvoorbeeld Patagonië, Groenland, de Galapagos eilanden, Tasmanië of de Seychellen. Of blijf desnoods in ons eigen landje en zoek hier de uithoeken op, zoals Lauwersoog, Anna Paulowna, Vaals of Cadzand.

Bovendien, wel of niet naar Noord-Korea of wat voor twijfel dan ook, bij het hebben van een keuze is er vaak de mogelijkheid tot uitstellen. Nog mooier, er kan tot nee worden besloten. Het moeten kiezen tussen leven of dood is uiteraard van een heel andere orde. Hoewel? Waarom zet iemand haar of zijn leven op het spel om hoe dan ook het centrum van Pyongyang te bekijken of de kennelijke natuurpracht die de rest van Noord-Korea te bieden heeft. Je gaat toch ook niet voor toerist spelen in Damascus?

Keuzes maken, échte keuzes, dus niet of men naar Albert Heijn of de Jumbo zal gaan. Een keuze moeten maken die de loop van het leven zal veranderen. Menig persoon die ik heb gevraagd naar keuzes in het leven moest mij het antwoord schuldig blijven, of in ieder geval heel lang nadenken. In mijn omgeving ken ik mensen die heel belangrijke keuzes moeten gaan maken of hebben moeten maken. Eén van hen ben ikzelf. Overigens wordt er in ‘mijn’ winkelcentrum een Jumbo geplaatst. Hoewel ik altijd trouw aan Albert Heijn zweerde, mijn nieuwsgierigheid is ondertussen wel gewekt.

Ik heb een aantal flinke keuzes moeten maken, met als gevolg dat ik mijzelf sterker ben gaan voelen en voldoende zelfvertrouwen heb gekregen. Ik geloof dat mijn persoontje nu vrij goed in staat is om te kiezen. Het is misschien niet altijd de verstandigste keuze die ik maak, er wordt in ieder geval geluisterd naar mijn gevoel. Het is verstandig om daar op te leunen. Zo vanachter mijn computer heb ik makkelijk praten. Een beetje preken over het volgen van het gevoel en adviseren om niet alleen het verstand te laten spreken. Mijn les heb ik wel geleerd na de scheiding en de mentale dip, ongeveer acht jaar geleden, waarbij ik even goed de weg kwijt was. Voor alle duidelijkheid, ik wil deze twee levenslessen los van elkaar benoemen. Een link is makkelijk gelegd en die is er zeker ook wel. Echter, ik zie de mentale strijd die ik aangegaan ben als een veel groter verhaal. Met de hulp van medicijnen en een mannenpraatgroep ben ik krachtiger geworden en heb ik een nieuw leven kunnen starten.

Een gedachtenkronkel leerde mij eens dat luisteren naar het gevoel het leven makkelijker maakt. Men draagt de oplossing voor ieder probleem dan in feite altijd bij zich. Laat die verrekte ratio los en probeer bij twijfel, bij keuzes te voelen wat men wil en probeer daar naar te luisteren.

Men kiest natuurlijk niet voor een ziekte, wel hoe ermee omgegaan wordt. Hoe vervelend de MS ook is, ik heb gelukkig een positieve instelling gevonden. Uiteraard brengt mijn fysieke toestand wel enkele dilemma’s met zich mee. Ook al is er volgens de medici geen medicijn tegen MS op de markt, ik zou bijvoorbeeld een oplossing kunnen zoeken in de hoek van de alternatieve therapie. Hoewel ik hiervoor open sta en ook positieve geluiden hoor, kies ik toch liever voor mijn eigen visie op de kwaliteit van het leven.

De Lauwersmeermars is een lange afstandswandeling van 65 kilometer rond het betreffende meer. Toevallig kwam ik onlangs een mededeling hierover tegen. De tocht wordt eind deze maand, na zes jaar afwezigheid, weer georganiseerd. Vanaf 1996 tot en met 2006 is de mars door velen gelopen. Of gefietst, want in het begin kon je ook drie rondjes fietsen, 195 kilometer. De mars had de militaire kazerne bij Zoutkamp, vlak bij het Lauwersmeer gelegen, als begin- en eindpunt. Met vrienden heb ik hier in 1996 aan meegedaan. Een paar gingen lopen, ik zat achter op een tandem. Voorop zat Jos, een beul, en ik had niks te kiezen. Nou ja, nauwelijks, maar verder was het gaan met die banaan!

Als ik een vakantie mocht kiezen, koos ik voor een kort verblijf ergens in Lapland. Lange tochten maken op een slee voortgetrokken door poolhonden en ’s nachts slapen onder de sterrenhemel, in een iglo van glas.