Mozaïek

Het afgelopen weekend waren grote delen van Nederland weer eens wit gekleurd. Het sneeuwen houdt maar niet op dit jaar, dachten wij allemaal. Sometimes it snows in april, een lied van Prince zong steeds in mijn hoofd. Maar ja, zover zou het niet komen, want op maandag 1 april was alle sneeuw weg, alsof het allemaal een grap was. 

Toch overheersten de kleuren geel en bruin. Het was namelijk Pasen en die kleuren schijnen er nu eenmaal bij te horen. Volksvoedsel nummer één in die dagen is chocolade. Het ware Paasverhaal uit de Bijbel raakt langzamerhand ondergesneeuwd, of is dit al. Dit jaar dus niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Ook voor mij is dit het geval. Niet dat ik meer aandacht geef aan het geel, de haas en de chocolade. Het verhaal van de kruisiging van Jezus en de boodschap daarachter is mij ook bekend, maar het vormt geen leidraad meer. Noch dit weekend, noch op een ander moment.

Mozaïek is een kunstvorm waarbij een groot aantal kleine gekleurde steentjes tegen elkaar aan worden gemetseld, bijvoorbeeld op een vloer of een wand. Gezamenlijk leiden al die steentjes dan tot een afbeelding.

Het begint een traditie te worden, want ook in dit jaar ben ik met Pasen, net als de afgelopen twee jaren, samen met mijn familie een weekend weggeweest. Aangezien er nogal wat bij komt kijken als Geert Jan den Hengst een nacht ergens anders wil gaan slapen, laat staan drie nachten, zal dit nooit een spontane actie zijn. Een tillift is een minimale vereiste. Het aantal momenten dat ik gedurende het jaar ergens anders overnacht is dan ook op één hand te tellen. De laatste jaren ben ik 2 keer per jaar een (ruime) week op vakantie geweest, aangevuld met zo’n twee keer een weekend weg met mijn familie. Dit om aan te geven dat het niet sneu gesteld is met mij.

Het enige waar men medelijden mee zou kunnen hebben is dat het weekendje weg altijd in Wapenveld eindigt. Niet ergens in Friesland, Brabant, Limburg of aan de kust, maar altijd in Wapenveld. Niet ver onder Zwolle. Zonder gekheid, deze beperking leg ik mijzelf op. Het woord beperking mag ik eigenlijk niet eens gebruiken. Uiteraard zou afwisseling van omgeving welkom zijn, maar het is een geweldige locatie om te vertoeven met mijn familie. Zorghotel Groot Stokkert ligt in de bossen en is lichtelijk oubollig. Je kunt er kamers en appartementen huren en gebruikmaken van al dan niet verpleegkundige zorg. Deze hulp kan ook geboden worden in de omliggende huisjes. En dan wil ik daar wel zijn met mijn familie. Ideaal!

Als ik praat over mijn familie, dan heb ik het nu over de familie Den Hengst. Ik kan ook zeggen: ons eigen gezin van vroeger met aanhang en kinderen, want groter is de familie tegenwoordig niet meer. Aan mijn moeders kant is er nog een enorm grote club, maar die laat ik nu even buiten beschouwing. Bij elkaar vormen wij, al zeg ik het zelf, een bijzonder stel. Niet omdat mijn ouders zestien kinderen hebben gekregen of omdat wij allemaal muzikale virtuozen of topsporters zijn. Ook niet omdat wij een gemiddeld IQ van 135 hebben of wereldverbeteraars zijn.

De vergelijking met mozaïek gaat op! Op de gebruikelijke familiefoto staan wij bij elkaar als een kleurrijk gezelschap en dan heb ik het niet alleen over de huidskleur. Er is bijvoorbeeld ook sprake van verschillende nationaliteiten en geloofsovertuigingen. Mijn zus Anneloes en haar Italiaanse man Paolo hebben twee Colombiaanse adoptiekinderen, Luisa (12) en Yeison (7). Mijn andere zus Corinne is getrouwd met haar Marokkaanse man Youssef en is moslima geworden. Hun zoon heet Soufian (9). Mijn vader was ooit dominee, maar geen van zijn drie kinderen is nog lid van de gereformeerde kerk.Vanuit mijn dochters bekeken is het waarschijnlijk helemaal een bijzondere situatie. Bij hen is er ook nog eens sprake van gescheiden ouders en een gehandicapte vader.

Ik moet denken aan de film Alles is Familie. Ik heb deze nog niet gezien, maar alleen al de titel spreekt mij aan. De ondertitel trouwens ook: … dus je doet het er maar mee. Mijn familie is heel belangrijk voor mij, ze zijn mij alles! Mijn ouders en mijn zus Corinne helpen mij veel. Ik geniet van ons samenzijn, of dit nu bij mij thuis is of met elkaar in Wapenveld. Helaas kan ik de afdeling Italië niet vaker zien dan nu het geval is, zo'n twee á drie keer per jaar.

Ik heb gelezen dat de film gaat over een familie waarin iedereen op een punt in zijn of haar leven is beland waarin het maken van cruciale keuzes onvermijdelijk is. Ja, wij allemaal hebben die momenten gekend. Misschien niet tegelijkertijd, misschien ook niet cruciaal, maar wel bepalend voor de rest van ons leven. De film valt in het genre mozaïekfilm. Dat is een film waarin een groot aantal personages een belangrijke rol spelen, vaak met meerdere verhaallijnen. Deze personages en verhaallijnen onderscheiden zich van de meeste andere films doordat ieder personage en elk plot even belangrijk is.

De zorg die ik nodig heb was geweldig en maakte het al geslaagde weekend nog geslaagder! Iedere ochtend en avond belandde Geert weer netjes in zijn rolstoel, dan wel in zijn bed. Slechts eenmaal ging er helaas wat mis en dat betekent dan ook direct goed mis. Ik ben afhankelijk van een zogenaamde condoomkatheter, overigens één van de beste uitvindingen van de vorige eeuw. Maar als er dan een knikje in een slangetje zit, dan werkt het voor geen meter. Een uur na het oorspronkelijke ritueel kon ik de hele riedel van verschonen en aankleden herhalen.

En maar positief blijven! Met mijn warme familie om mij heen lukt dat uiteraard wel.