50

‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’

Mijn ouders waren afgelopen vrijdag 50 jaar getrouwd. Ik denk dat bovenstaande woorden de ingrediënten zijn voor de basis van hun gouden huwelijk. ‘Ongelofelijk’, ’Wat bijzonder’, ’Wat krachtig’ of ’Wat knap’. Dit waren enkele reacties die ik kreeg als ik vol trots sprak over deze mijlpaal voor mijn vader en moeder. Als ik in stilte mijn gedachten de vrije loop laat gaan, kom ik tot een slotsom van ongeveer gelijke strekking. Nog indrukwekkender wordt het wanneer ik besef dat ze al meer dan een halve eeuw een setje vormen.

Probeer eens voor te stellen, een vijftigjarig huwelijk op je conto hebben. Wat een een verhalen zal deze lange periode opleveren. Overigens zal ik deze prestatie niet evenaren, want bij mij is de teller op 10 jaar blijven staan.Van de slechts 43 jaar dat ik nu bij het gezin Den Hengst behoor, heb ik uiteraard niet alles bewust meegemaakt. Als kind overkomt het leven je, het gebeurt gewoon. Pas vanaf het stadium jongere is er een bewust leven en ga je keuzes maken. Kijk, in een huwelijk begin je ook jong en zorgt levenservaring voor groei die nodig is om het samen 50 jaar uit te houden. Maar vanaf het begin van het huwelijk ben jij er bewust bij.

Toon Hermans dichtte Liefde:

Liefde is...alles begrijpen van elkaar zonder iets te zeggen.
Liefde is...alle ruzietjes weer snel bijleggen.
Liefde is...naar elkaar luisteren en elkaar vertrouwen,
Maar het allerbelangrijkste van liefde is om van elkaar te houden!

Maar laat ik verdere reflectie op dit gouden huwelijk aan de twee hoofdrolspelers zelf overlaten en mij beperken tot de afdeling kinderen en opvoeding. Net als mijn zussen Anneloes en Corinne, kijk ik terug op een dramatische start van mijn leven. Alle drie zijn wij door onze moeder eruit gewerkt en meteen werd de band definitief doorgeknipt. Maar gelukkig hebben onze ouders zich direct weer over ons ontfermd en met veel warmte opgevoed. Wij hebben een fijne, veilige jeugd gehad. Eigenlijk was het een gewone jeugd. Maar wat heet ʹgewoonʹ als het gaat om een domineesgezin. Ik zal niet overdrijven, er zijn ʹergereʹ situaties. De kerk speelde een grote rol in ons gezin, vóór ons gezin. Dat geen van ons drieën nu nog lid is staat daar volgens mij echter los van.

Anno nu betekenen onze ouders nog altijd heel veel voor ons. Mijn zussen en ik hebben ieder een eigen leven, met eigen geluk en met eigen sores. Als wij erom vragen, zijn ze er voor ons. Als wij er niet om vragen, weten wij dat dat wel had gekund. Papa en mama hebben ons door lief en leed heen ondersteunt en begeleid of waren gewoon aanwezig voor ons. Van toen tot nu, van kind tot zoals wij er nu voorstaan.

Ik ben trots op mijn ouders, ik hou van ze! De volgende woorden, vrij vertaald naar Ramses Shaffy, wil ik aan hen meegeven:

‘Ik wil dat jullie zullen doorgaan, met de stootkracht van de milde kracht,
om door te gaan, in de sprakeloze nacht.
Ik wil dat jullie zullen doorgaan, met de wankelende zekerheid,
om door te gaan, in een mateloze tijd.’