Uitslag

Ook the day after had ik pijn. De emotionele schade was nog duidelijk voelbaar. De uitslag daarentegen irriteerde mij niet meer. Dat zou anders wel betreurenswaardig zijn. Met uitslag bedoel ik niet dat er spontaan bultjes of rode vlekken op mijn huid waren verschenen. Maar dat had niet veel gescheeld. Je zou er namelijk een allergische reactie van krijgen.

Waarvan? De prijsuitreiking van de Dreamsaward 2013, waar ik voor was uitgenodigd. Het was dramatisch, waarbij men zal begrijpen dat ik nu enigszins overdrijf. Maar op deze manier afreageren heeft wel prettig therapeutisch effect. Overigens komen woorden als amateurisme, aanfluiting en teleurstellend aardig in de buurt van de werkelijkheid. Aanvankelijk was er gezonde spanning, wat echter al snel werd overgenomen door verbazing, frustratie en onbegrip.

Of ben ik gewoon een slecht verliezer? Misschien? Ondanks de sloperij in mijn lichaam gaat het mij voor de wind. Ik sta positief in het leven. Wellicht raakte ik wat overmoedig en had ik mijzelf al rijk geprijsd? Verliezen is mogelijk, wist ik, maar deze aanfluiting maakte het nog eens extra zuur.

Toevallig ontdekte ik zes maanden geleden het aanbod om een droomwens te laten vervullen. Daarmee zou ik de kwaliteit van mijn leven kunnen verbeteren. Nu was dat op zich niet nodig en anders zou ik het toch echt zelf moeten doen. Maar paragliden, zoals die totaal verlamde man uit de film Intouchables, leek mij wel een uitdaging. Als hij het kan, kan ik het ook!

De hele maand oktober was het tijd om te oogsten. Via Facebook en good old mond-op-mond reclame heb ik volgens mij veel stemmen gewonnen. Helaas, exacte cijfers ontbreken. Ik kreeg een uitnodiging om de prijsuitreiking bij te wonen In de reglementen stond dat dat zou gebeuren bij de genomineerden voor de eindprijs. Het vertrouwen nam toe!

Vier dagen vooraf had ik een taxi besteld. Mooi op tijd, maar in de wereld van de taxibusjes zegt dat niets. Want op het moment suprême moest de chauffeur ritten combineren, oftewel eerst ook nog andere personen ophalen. Hoe sociaal ik ook probeer te denken, op dat moment lukte mij het niet om nog aardig te zijn tegen deze mensen. Na een taxirit van minimaal twee uren arriveerde ik daar waar het feest zou zijn.

In een grote zaal die nog niet voor een kwart gevuld was, nam de voorzitter van de jury het woord. Door een innerlijke spanning heen hoorde ik nog wel woorden als ʺtwee winnaarsʺ en ʺze zijn een voorbeeld voor andere mensen met msʺ. Twee winnaars, dus twee keer zoveel kans. Maar na het uitspreken van twee verkeerde namen gingen ze op het podium weer verder met de orde van de dag.

Dit was het dus. Nog geen 10 minuten heeft het geduurd. Als was het een lijstje met huishoudelijke mededelingen. Dat ik niet heb gewonnen is natuurlijk heel erg jammer, maar wat waren nu de wensen van de overige genomineerden? Waarom hebben deze twee mensen gewonnen? Waarom ben ik hier eigenlijk? Hebben ze mij laten komen als zaalvulling? Alsof ik voor de lol naar zo’n dag ga.