Contact

″Help………help………hallo………help……″

De muur achter haar hoofd lijkt te kunnen spreken, want uit het beton klinken noodkreten. Gedachten gaan als een verzuchting door haar hoofd. ’Och, is het weer zo laat? Kan meneer het weer eens niet alleen?′ Anette ligt in haar bed. Het is zondagochtend, rond acht uur. Of ze al wakker was of juist door het gejammer wakker is geworden weet ze eigenlijk niet. Dat laatste is bijna onmogelijk, want een dof geluid als dit is nauwelijks door een trommelvlies in de slaapstand op te vangen. Het is wel meteen duidelijk wat er aan de hand is.

Ze hoeft alleen maar zo kwiek te zijn om een medewerker van Fokus te attenderen, 1-1-2 bellen is niet nodig. Hoewel het misschien niet aardig overkomt, is Anette behalve enigszins bezorgd ook lichtelijk geïrriteerd. Dit is namelijk niet de eerste keer. De persoon achter deze stem had ondertussen ook kunnen anticiperen door voor een permanente oplossing te zorgen. Ergens vorig jaar, nadat zij voor een derde keer als een reddende engel had opgetreden, heeft hij haar getrakteerd op bonbons. Als bedankje en hopelijk zou het daarna nooit meer voorkomen. Ondertussen heeft zij al weer enkele keren optredend moeten handelen.

Drie meter beneden haar ligt Geert onder de dekens. Een kwartier geleden werd hij wakker en als een echt ochtendmens zou hij in een andere hoedanigheid direct uit bed zijn gesprongen. Het aangereikte alternatief van Fokus is dat er om assistentie kan worden gevraagd. Sinds de armen en dus ook zijn handen enige activiteit weigeren is alle aandacht naar zijn hoofd gegaan, in dit geval zijn mond. Wanneer hij op bed ligt, wordt er een blaaspijpje boven mijn mond gehangen. Door blazen kan de omgevingsbesturing bediend worden. Verdere uitleg maakt het alleen maar onduidelijk, maar met klein pufjes kan hij vanuit zijn bed de telefoon en de radio bedienen en dus ook in contact komen met ADL ’ers. Althans, dat is de bedoeling. Maar deze ochtend hapert het automatisme.

In paniek raken doe ik ondertussen niet meer. Tegen beter weten in blaas ik eerst nog een tweede, derde en vierde keer. Onderwijl ratelt het door mijn hoofd, wat zou er toch aan de hand zijn? Maar probeer maar eens een doolhof van elektriciteitsdraden en infrarode stralen te doorgronden. Belangrijker is de vraag hoe krijg ik contact krijg met de mensen die er op dat moment toe doen. Bij Fokus weet men dat ik geen uitslaper ben. Maar in hoeverre kan ik daarop vertrouwen? Voor twaalf uur tussen de middag heb ik een veiligheidsafspraak ingebouwd. Als ik op dat moment nog geen contact heb opgenomen, zal men contact met mij zoeken. Maar om nu nog vier uren te wachten?

Ik probeer te schreeuwen in de hoop dat mijn bovenbuurvrouw het hoort. Echter, het met kracht de klanken van mijn woorden ondersteunen gaat in het dagelijks leven lastig, nu dus ook! Toch lukt mij het om zo nu en dan een aantal klinkers hard uit te stoten. Ondertussen weet ik dat ik mijzelf net zo goed kan beperken tot ó in plaats van hallo en è in plaats van help.

Een half uur later hoor ik een sleutel in de voordeur steken en is redding dus nabij.  Anette is de bonbons meer dan waard.