Pardon

Niet iedereen zal met evenveel gemak dit woord in de mond kunnen nemen. Lukraak wat lucht langs je stembanden pompen om daarmee de juiste klanken te produceren is niet zo moeilijk, dat kan iedereen. Maar om met het hart het woord uit te spreken wordt al lastiger. Elton John zat er niet ver naast met ′Sorry seems to be the hardest word′.

In mijn vocabulaire staat de verkorte versie van ″neem mij niet kwalijk″ ongetwijfeld in de top tien van meest gebruikt woorden. Gedachteloos, als een stopwoordje, neem ik vaak een sorry of pardon in de mond. Maar wees gerust, natuurlijk ook om gewoon oprecht mijn excuses aan te bieden, voor wat dan ook. Om eerlijk te zijn, ook ik heb flink moeten leren om mijn ongelijk te durven erkennen. Het was nog in mijn vorige leven dat ik moest toegeven dat het moeilijk is om oprecht sorry te zeggen en ik ontdekte dat zwakte tonen mij alleen maar sterker maakt. Het is mede daardoor dat ik nu krachtiger in het leven sta. Overigens, niet dat ik nooit sorry of pardon kon zeggen. Juist wel, te vaak zelfs. Omdat het eigenlijk wel makkelijk was en ik dan ook geen discussie hoefde aan te gaan.

In mijn huidige leefsituatie moet ik van mijzelf altijd nog gewoon sorry zeggen tegen een ieder die me helpt. Onnodig, zullen anderen vinden. Maar ik voel mij nog regelmatig flink bezwaard onder het feit dat ik bij alles en overal hulp nodig heb. Uiteraard ben ik zeer blij met deze assistentie, maar ik zal dit waarschijnlijk nooit als een vanzelfsprekendheid gaan ervaren. En behalve dat ik nooit meer een hap eten zelfstandig tot mij kan nemen of dat ik op een andere manier door mijn handicap ongepast gedrag vertoon, MS zal altiijd wel vooraanstaand aanwezig zijn. Zoals dat ik regelmatig de aandacht op mij gevestigd krijg binnen wat voor gezelschap dan ook, vaak moet uitleggen dat ik gegrepen ben door multiple sclerose en niet door een auto-ongeluk en altijd maar moeten aangeven dat als ik hulp nodig heb, ik zelf wel aan de bel trek, op wat voor manier dan ook. Mediageil als ik ben, om altijd maar in het middelpunt van de belangstelling te staan hoeft echt niet van mij. Als Geert in stilte toekijkt, kan het heel goed zijn dat hij hier juist van geniet.

Ook zoiets, geen hand voor de mond kunnen houden tijdens het gapen. Natuurlijk is het heel gênant om tijdens een vergadering erbarmelijk te geeuwen, waarbij iedereen mijn huig kan zien bungelen. Probeer dan nog maar eens gemotiveerd over te komen. Of niezen in het openbaar, met alle gevolgen van dien. Sorry, sorry, sorry! Maar andersom, er zijn ook situaties waar ik mij misschien juist voor zou moeten schamen, maar dat absoluut niet doe. Bijvoorbeeld mijn urinezak laten legen, voor mijn part hoef ik daarvoor niet naar een aparte toiletruimte. Of flink mijn stem verheffen om boven geroezemoes uit te komen, waar dan ook. Noem het schreeuwen, maar dan wel uit onmacht!

Akkoord, positief als we zijn kan ik niet ontkennen dat ieder nadeel zo zijn voordeel heeft. Mijn ziekte is ook wel een goed excuus. Als ik in mijn ogen iets onbenulligs heb gedaan, zal een ander dit hoogstwaarschijnlijk ontkennen. En al rij ik met mijn rolstoel per ongeluk/express keihard tegen de schenen van de grootste engerd aan, neem Willem Holleeder, dan zal zijn eerste reactie alsnog zijn:

 ″Oh, pardon!″