Scheiße

Door die ene tandemvlucht werd mijn zelfvertrouwen verdubbeld. Ik besef dat ik met deze opmerking een behoorlijke eigendunk uitstraal, wat bij sommigen weer tot anti-peristaltische bewegingen kan leiden. Toch wil ik graag benoemen dat ik er trots op ben hoe ik mijzelf tot nu toe heb ontwikkeld in mijn nieuwe leven. De zelfredzaamheid neemt dan af, de zelfstandigheid en het zelfvertrouwen compenseren dit naar volle tevredenheid van mezelf.

Achteraf gezien behoorlijk gedachteloos en enigszins overmoedig, ben ik sinds zaterdag 13 september stoer gaan schermen met een nieuw levensmotto. Bij de eerste de beste aanleiding uitte ik het vertrouwen dat voor mij, na deze paragliding-waaghalzerij, de rest van mijn leven nog een makkie zou worden. Geen drempel was meer te hoog en het leven zou voortaan als een Spel zonder Grenzen zijn.

Al eerder ben ik met de billen bloot gegaan, door te erkennen dat de kick die het zweven mij zou hebben moeten geven absoluut niet op 250 meter hoogte, maar pas een kleine 30 minuten later een plek kreeg. Maar wellicht is er op dat moment nogal teveel adrenaline in mijn lichaam gaan ronddansen, waardoor ik de realiteitszin ben gaan verliezen. Pas sinds begin deze maand ben ik wat dat betreft weer terug op aarde. De reden daartoe is minder dramatisch dan ik wellicht doe vermoeden.

Voor iemand in mijn situatie, die als invulling voor een vakantieperiode met een groepsreis mee wil gaan, zijn er ogenschijnlijk tal van reismogelijkheden. Als ik geen Ja/Nee-sticker zou hebben, hadden er onderwijl al zeker 10 vakantiegidsen in de brievenbus gelegen. Echter, voor veel reizen dient men een goedgevulde portemonnee te hebben. Tevens speelt dan ook nog eens mee wat voor soort beperking men heeft en hoe zorgafhankelijk men is. Aan mijn hoofd is niets mis, alleen de rest wil niet meewerken. Dan blijven er nog maar weinig mogelijkheden over.

Het moge duidelijk zijn dat mijn vakantieplanning niet onderschat moet worden. Denk ook eens aan de tijdsdruk. Bij het aanmelden voor een zeilweek komende zomer, waarbij het zeilen voor mij eerder een luxe vanzelfsprekendheid is dan een specifieke vakantiebestemming, viste ik voor mijn eerste keuze achter het net. Ook al was het pas december, er waren twee personen die kennelijk  ook een intensievere zorg vragen, mij te snel af.

De Zonnebloem etaleerde mij een aantal mooie bestemmingen. Na Parijs en Berlijn viel mijn oog nu op Barcelona. Mede door een geheel aangepast hotel was ik gelijk verkocht. Ik zag het helemaal zitten, anderhalf uur vliegen, klaar! Volgens mij is het fysiek gezien nu nog mogelijk, en een glazenbol heb ik niet. Trouwens, als ik paragliding aandurfde, dan was dit toch een eitje? Hoewel? Als er iets kapot zou gaan aan mijn rolstoel, dan was ik liever thuis dan in Catalonië. Kortom, na het nodige wikken en wegen toch maar hiervan afgezien en was ik weer terug op aarde.

Omdat het hotel in Londen geen hoog-laagbedden had en vier bierkratjes eronder schuiven niet mogelijk was, viel deze bestemming helaas ook af. Daarom ga ik komende zomer weer een week naar Berlijn. Daar valt nog genoeg te zien.

Oh ja, ga ik uiteraard ook weer een Currywurst eten, of drie.