Gluren

″Nee, dit is nog uw hartslag. Even wachten hoor… Ja, nú horen jullie het hartje. Mooi hè? Gefeliciteerd!″ Het zullen ongeveer deze woorden zijn geweest waarmee een van de meest indrukwekkende momenten in mijn leven begon. Ik zal het dan ook nooit meer vergeten. Met Wyanne voor het eerst bij een verloskundige. Of we ook direct een echo te zien kregen weet ik niet meer, het geluid van het hartje klonk in ieder geval prachtig. Afgelopen week kwam de herinnering weer boven.

Bijna twee maanden geleden is er, enkele centimeters onder mijn navel, een gaatje in mijn buikwand gemaakt. Aan de andere kant zat mijn blaas, die flink vol was en de urine gutste eruit. Deze drastische handeling was nodig om een katheter te plaatsen. Dit om een herhaling van een blaasontsteking te voorkomen. Behalve dat mij door het functieverlies van de oorspronkelijke plasbuis een stuk mannelijkheid is ontnomen, heb ik er verder vrede mee. Dit klinkt trouwens stoerder dan hoe ik er de eerste paar weken over dacht. Laat ik het er maar op houden dat deze lichaamscorrectie nogal wennen was.

Onlangs was het zes weken na plaatsing en moest de katheter vervangen worden. Zo’n eerste keer dient dat in het ziekenhuis te gebeuren en wordt er meteen een hoe-gaat-het-nu-met-u-gesprekje belegd met de uroloog. Vervangen hoefde echter niet meer, want dat was drie dagen ervoor gedaan door een op een vrijdagavond dienstdoende huisarts. De katheter was compleet onherstelbaar verstopt geraakt dankzij een kennelijke overdaad aan gruisvorming in mijn blaas. Maar het gesprekje met de uroloog wilde ik wel door laten gaan. Want hoewel ik voor 90% tevreden ben, was het in de blaas volgens mij nog niet in orde. Waar dat aan lag? Probeer dat maar eens uit te leggen.

In het Zwolse ziekenhuis zijn de afdelingen urologie en gynaecologie elkaars buren. Kennelijk wegens drukte vond het gesprekje met de uroloog plaats op een kamertje van de buren, waar ook allerlei echoapparatuur aanwezig was. Al pratende over dat de katheter in mijn blaas nog niet helemaal goed voelde, kwam ik op het lumineuze idee om dat echoapparaat op mijn blaas los te laten. Had ik toch meteen duidelijkheid? Maar dat het zo niet werkte, had ik stiekem wel verwacht. Nee, dan moet er een afspraak worden gemaakt om met een cameraatje via mijn plasbuis naar binnen te gaan. Een camera? Door de plasbuis? De grimas op mijn gezicht verraadt dat ik bang ben dat dat redelijk pijn zal gaan doen. Of zij zelf moeder is weet ik niet, maar over het algemeen denken vrouwen die ook nog eens moeder zijn dat mannen niet zou moeten klagen. Kinderen baren, dat doet pas zeer! Ze zullen wel gelijk hebben.

Afgelopen dinsdag ging ik met enigszins dubbele gevoelens naar het ziekenhuis. Het zou allemaal wel meevallen hield ik mezelf maar voor. Het inbrengen viel mij compleet mee, waarbij ik ook nog eens werd afgeleid doordat ik op een schermpje kon meekijken hoe mijn blaas er van binnen uitziet. De uroloog zag niets bijzonders, ik vond het dat wel.

Toen moest ik weer even denken aan de hartslag van Susanna.