Wirwar

Misschien is het te vergelijken met autorijden, bijvoorbeeld halverwege van Kraggenburg naar Ens. Waar? Dat is in de Noordoostpolder, maar dat doet er even niet toe. Opeens gaan de koplampen uit en in dezelfde nanoseconde valt het muziekje uit de speakers weg. Dankzij de ontstane stilte is het je meteen duidelijk dat de motor verder functioneren weigert. Foute boel!

Half in de berm, half op de weg komt de auto tot een definitieve stilstand. Enig kwaad kan dit niet, want er is werkelijk niemand te bekennen. Voor en achter je eenzaam asfalt en links en rechts kilometers weiland. Hulpelozer kan iemand zich niet voelen. Helemaal omdat je telefoon niet opgeladen blijkt te zijn. Zelf onder de motorkap kijken, daar begin je niet aan. Je bent net als Geert, die heeft ook totaal geen enkel technisch inzicht, laat staan interesse. Nu niet, maar ook niet toen hij nog kon autorijden. Een auto moet het gewoon doen. De enige optie is dat je de weg lopend vervolgd. Maar gelijk een reddende engel, komt er in de verte een gele auto aanrijden. De monteur van de wegenwacht ziet meteen wat aan de hand is en binnen een half uur kan jij de weg weer vervolgen.

Onlangs was ik bij iemand op visite. Hij was net verhuisd. Hij wist niet zeker of zijn jaren ‘70 woning wel toegankelijk was voor mij in mijn hoedanigheid? ″Ach, dat zien we dan wel weer″, zei ik behoorlijk laconiek. Regeren is vooruitzien, maar spontaniteit is leuker. Wel moet hierbij gezegd worden dat ik zelfstandig naar het adres kon rollen. Anders zou het wel erg naïef van mij zijn.

Die avond, bij het naar huis gaan, manoeuvreerde ik naar de achterdeur. Via de voordeur was geen optie. Zelfs mijzelf verbazend bleven de muren, deurposten en meubels schadevrij, geloof en hoop ik. Met een speling van anderhalve centimeter doorstond ik de laatste deurpost binnenshuis De drempel naar buiten toe was een fikse. Die hindernis nemend kwam ik met een letterlijke en figuurlijke schok weer tot stilstand. Oftewel, terwijl ik in de achtertuin terecht kwam, verdween iedere vorm van elektriciteit. Terwijl de aan/uitknop niet was aangeraakt.

Een gloed van warmte, veroorzaakt door verbazing en schrik, schoot naar mijn hoofd. Ik besefte dat ik op dat moment kansloos was. Hij bij wie ik op bezoek was stond dan wel vlak voor mij en kon met een vingerbeweging mij weer mobiel maken, maar toch! Kennelijk is er wat fout in mijn rolstoel. Dit wordt bevestigd als nog geen week later, gewoon bij mij thuis nota bene, hetzelfde gebeurt. Wederom is er wel gelukkig iemand aanwezig. Dit zou een reden kunnen zijn om niet meer lukraak naar buiten te gaan. Ik rij regelmatig ‘s avonds laat nog door de wijk of, maar dan wel overdag, over verlaten wegen in het buitengebied van Zwolle.

Aan zijn woorden te horen is de monteur, die langskomt om het euvel op te lossen, nogal onder de indruk. In het tasje achterop de rolstoel is het een wirwar aan snoeren. Een kluwe van twee, vier, zes meter misschien?

Een oplossing heeft hij nú niet. Het zal wel ergens een kabelbreuk zijn. Ergens gaat een vergelijking met MS op.