Geruststelling

Misschien is het te vergelijken met een tandemsprong. Zojuist ben jij, samen met iemand aan wie jij vast zit, op 1000 meter hoogte uit een sportvliegtuigje gedonderd. Na een vrije val van tig seconden zal die ander, aan wie jij jouw leven hebt toevertrouwd, aan een touwtje trekken en zal de parachute zich openen. Toch? Op dat moment wordt er wat in jouw oor gebruld. Hoor jij dat goed? ″Sorry hoor, voor mij is dit ook allemaal nieuw.″

Vorige week mocht ik weer naar het ziekenhuis voor een zenuwblokkade. Voor de derde keer zou die ene specifieke zenuw worden lamgelegd. Het is een bijna uiterst redmiddel tegen zenuwpijnen, bij mij geregeld tot uiting komend aan de linkerkant van mijn onderkaak. Misschien zijn er nog drastischer maatregelen, maar daar denk ik nog even niet aan. Zolang ik om de zoveel tijd hiervoor mag terugkomen, vind ik het best. Medicijnen zijn er wel, maar daar word ik behoorlijk stoned van, in ieder geval flink duf.

De allereerste keer dat ik een zenuwblokkade onderging, heb ik, tegen mijn verwachtingen in, geen pijn ervaren. Hoewel mij duidelijk gemaakt was dat ik halverwege de ingreep enigszins uit mijn roes zou worden gehaald en ter controle van de juiste locatie pijnprikkels zou krijgen. De tweede keer, ergens in april 2014, was dit ook daadwerkelijk het geval. Dat deed godsgruwelijk zeer. Nu, na ruim anderhalf jaar was het tijd voor een derde editie. Om meerdere redenen baalde ik: in afwachting van de ingreep moest ik weer medicijnen slikken met alle gevolgen van dien en ik moest, wat heet moeten trouwens, weer zo’n nare ingreep ondergaan.

Eenmaal in een ziekenhuisbed liggend neemt de nervositeit toe. Ik moet denken aan het koningslied.

Daar lig je dan
Je zag dit moment al zo vaak in je dromen
En daar is t dan
De dag die je wist dat ie zou komen is eindelijk hier
Ben je er klaar voor?
Kun je dat ooit echt zijn?

Na wat vertraging word ik aan het eind van de middag meegenomen naar daar waar het gaat gebeuren. In een OK, op een operatietafel liggend, laat ik de kermis van voorbereidingen maar over mij heen komen. Machines en beeldschermen worden klaargezet. Om mij heen wordt alleen in vakjargon gesproken. Al snel haak ik af, het gonst in mijn hoofd. Zal het pijn gaan doen? Mijn hoofd wordt vastgezet met tape. Ik vermoed om mij straks, met een kolossale naald door mijn schedel heen en ondanks de pijnprikkels, in bedaren te houden. De rest van mijn lichaam heeft toch al nauwelijks een functie, straks waarschijnlijk ook niet. Ik kan mijn hoofd niet meer bewegen, alleen mijn ogen nog. Aan de stemmen hoor ik dat er nu vijf mensen in de OK aanwezig zijn.

Ik veer spreekwoordelijk op als ik een niet geruststellende uitspraak hoor. ″Sorry hoor, maar voor mij is dit ook allemaal nieuw.″ Holy shit, gaat een of andere stagiaire de naald naar binnen te drukken. Als ik er naar vraag wordt ik gerustgesteld.

De volgende dag hoor ik dat ik veel pijn heb gehad. Ik heb er niets van gemerkt.