Vergelijking

Opeens stond, zoals dat dan heet, de tijd even stil. Ik staarde voor mij uit, over mijn laptopscherm heen, naar buiten. Wat ik zag, waarheen ik keek, geen idee. Achter mijn ogen donderen mijn gedachten naar een flinke diepte, ik zag iets wat ik eigenlijk niet wilde weten. Misschien 10, misschien 30 seconden, of nog langer. Hoewel ik daarna de realiteit van het hier en nu weer hervond, die nare gedachten parkerend, kan ik deze sindsdien niet meer loslaten.

Nu overkomt het mij wel vaker dat de tijd ogenschijnlijk stil staat. Ondanks een heel indringend tikkende klok in mijn woonkamer, weet ik mij af te sluiten en denk voor even nergens aan. Mijn hoofd lijkt dan geheel leeg. In feite ben ik gewoon met mijn ogen open aan het slapen, noem het dagdromen. De vermoeidheid is op zo’n moment dominant aan de concentratie op waar ik mij zou moeten richten. Eigenlijk is dit niets anders dan een signaal aan mijzelf om over te stappen op die ene remedie tegen vermoeidheid. En hoewel ik weet dat mijn ogen dicht doen heel verstandig is, vertik ik het heel vaak. Verstandig? Ander onderwerp!

Hoe vaak heb ik het mezelf niet horen zeggen? Op straat, bij mij aan tafel of online. Als iemand anders zijn of haar ziektebeeld dan wel anderzijds ellende met mijn situatie vergelijkt, geef ik altijd het advies: ″vergelijk je eigen toestand nooit met die van iemand anders.″ Jaren geleden leerde ik deze levensles van een medisch psycholoog. Ik moest het zien als een zelfbescherming. Of ik dit destijds ook meteen ter harte heb genomen vraag ik mij af. Maar wijsheid komt toch met de jaren? Ook het duiken in meningen, ervaringen, tips van anderen, lotgenoot of niet, raad ik af. Natuurlijk, een mens wil lezen, weten, kennis vergaren, steun ervaren en stoom afblazen. Blijf dat vooral doen, maar waak ervoor dat je niet verzuipt. Kom na het duiken op tijd weer boven, haal adem en houd overzicht.

Iets anders deed mij staren. Het advies om niet te vergelijken richtte ik nu aan mijzelf, maar ik kan kennelijk ook eigenwijs zijn. Op een site las ik over een lotgenoot wiens lichaam er, gelijk als bij mij, vrijwel functieloos bijzat en ik begreep dat deze man nu ook niet of nauwelijks meer kon slikken. Allemachtig, zal dit ook bij mij kunnen gebeuren? Ik heb al flink moeten inleveren. Erger zou het toch niet moeten kunnen worden? Maar MS kent overduidelijk geen grenzen. De rest doet het dan niet meer, mijn hoofd nog wel. Dat moet zo blijven. Hoewel mijn spraak minder wordt, we blijven maar positief. Toch?

Maar ondertussen was er twijfel aangewakkerd. Ik was weer teruggezet in de realiteit. Juist daar waar ik dacht dat ik mij al begeef. In mijn rolstoel, met mijn beperking, ik doe toch nog volledig mee aan het maatschappelijk leven? Natuurlijk weet ik dat dat niet helemaal klopt. Ik ben arbeidsongeschikt, mijn dochters wonen niet bij mij, ik leef op een soort van eilandje waar ik geregeld van af kom voor een boodschap of een of ander sociaal of cultureel doel.

Ach, mijn eigen realiteit is tenminste veilig!