Pech

Voor tegenslag hoeft het niet per se vrijdag de 13^e te zijn. Donderdag 13 oktober was bij mij zo’n dag. Met iets beter nadenken had ik mijzelf voor een deel deze pech kunnen besparen. Maar als een ander die dag iets beter had nagedacht, had hij mij voor nog een groter leed kunnen behoeden.

Als ik een vooruitziende blik had gehad, was ik een kwartiertje blijven wachten op een volgende mogelijkheid. Deze bus kwam overduidelijk te snel naderbij. Mijn hand opsteken zou beter zijn geweest, maar ik geef mijns inziens duidelijk een hint dat ik mee wil. Waarschijnlijk zitten de chauffeur en ik niet op een golflengte, aangezien ik aan niets kan aflezen dat de bus zal gaan stoppen. Als ik al een eerste verwensing richting de chauffeur heb geformuleerd, stopt de bus op het laatste moment toch bij de halte. Vermoedelijk stond er buiten mijn zichtveld iemand die wel een hand opstak.

Die ochtend moest ik naar daar waar de huisartsen zijn. Terzijde, maar ik bracht wat urine weg in de hoop te horen dat een bij mij aanwezige blaasontsteking verleden tijd was. Alleen al omdat ik over enkele dagen voor een korte vakantie naar Terschelling wil.

Als ik met de lift weer naar beneden wil, vraag ik iemand om mij bij het daartoe noodzakelijke te helpen. Nadat de liftdeur zich opent en ik positie kies in de cabine, volgt er een cruciaal moment, want ik vraag om op een knopje te drukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of ik vroeg om op 0 te drukken en vermoed dat ik het over 1 had. Dus wellicht kan ik mijn tegenspeler iets verwijten, maarwaarschijnlijk moet ik mezelf wat aandoen wegens verkeerde instructies. Dat laatste zou heel goed kunnen, omdat ik met mijn chaotisch hoofd vaak verkeerde woorden gebruik. Het kwam er in ieder geval op neer dat, toen de lift zich achter mij sloot, er geen neerwaartse beweging volgde. Ik doe een poging tot schreeuwen. Ook rij ik enkele keren naar achteren tegen de deur aan, in de hoop dat iemand dit geluid hoort en een conclusie trekt. Na zo’n tien minuten word ik gelukkig bevrijd, ook al is dit bij toeval.

Die middag zit ik in de bus. Verschillende keren heb ik de chauffeur al vervloekt wegens jakkeren. Op het station hoor ik hem tegen een passagier zeggen dat hij achter ligt op schema. Zoiets vermoedde ik al. In de stad is het ook nog eens flink druk. Niet leuk voor die arme chauffeur, wel voor mij. Dan heb ik ieder geval weer tijd voor een poging mezelf klem te zetten.

Bij een rotonde gaat het mis. Ik glij iets opzij en kantel daarna met rolstoel en al. Met mijn hoofd knal ik hard tegen de deur. Het eerste wat ik denk is ‘auw, dat doet zeer’. Daarna wens ik dat mijn vakantie naar Terschelling wel door kan gaan. Als de bus aan de kant wordt gezet en de achterdeuren worden geopend, valt mijn hoofd naar buiten. Hij zit gelukkig nog vast. Na een korte welles-nietes met de chauffeur omtrent te hard rijden, word ik door omstanders rechtop gezet.

Bij ’mijn’ bushalte volgt er een soort van ″Sorry voor de pech.″