Overtuigd

Don't know where

I’m going to

I don 't know

what I'll see

But I know that

you make me happy

So by your side

I want to

BE

Zat ik er nou helemaal naast? Heb ik steeds ten onrechte gebruik gemaakt van een tegen horror grenzend verhaal, terwijl het gewoon een, zij het behoorlijk pijnlijke, prik in mijn wang was? De avond hiervoor, het was op dat moment enkele uren na het gebeuren, lag ik op mijn kamer na te genieten en sprongen mijn gedachten steeds terug naar de operatiekamer. En ook tijdens de regelmatig onderbroken ziekenhuisnacht kon ik het nog steeds niet verklaren. Onnozel? Beetje wel!

Voor alle duidelijkheid: op het moment dat ik dit schrijf weet ik wel beter. Maar het kwartje viel pas op het moment dat de volgende ochtend mij door een alleswetende de uitleg werd gegeven. De waarheid die ik in feite zelf ook wel had kunnen bedenken.

Ook al heeft mijn stad een megagroot ziekenhuis, toch moest ik mij vorige week maandag in Meppel melden voor de aan mij beloofde zenuwblokkade. Waarom daar? Daarom! Officieel was het een ruimte voor twee bedden, waar ik heen werd gebracht om mij in horizontale positie mentaal voor te bereiden op dat wat komen ging. Maar omdat meneer Den Hengst een nogal ruimte innemende elektrische rolstoel vervoerd, werd een van de bedden verbannen.

Verdoezelend was het niet, want het bleef overduidelijk een ziekenhuiskamer. Maar de ruimte was enigszins in een onverwachte stijl gepimpt. De verpleegster aan wie ik mijn verbazing hiertoe uitte verklaarde dat ik geluk had, omdat van de afdeling dit de meest uitgedoste kamer was. Zo was er een gezellig ogende, naar verhouding redelijk grote, teakhouten tafel met daarboven aan de muur een plank. Daarop stonden enkele, robuuste kaarsenstandaards. Nee, gelukkig stonden daar geen kaarsen op, want dan zou de associatie met zijnde een altaar of een gebedskamer, wat het tafereel bij mij opriep, versterkt worden. De eveneens op de plank staande sierlijke, ijzeren pot zou zo voor een urn kunnen doorgaan. Daarnaast, precies tegenover mijn bed, hing een naar mijn smaak foeilelijke, canvas lijst met bovenstaande tekst. Waarschijnlijk gekocht bij Action of Kwantum.

        

Die middag, liggend op de operatietafel, voelde ik een aantal pijnscheuten in mijn wang, niet in mijn hoofd. Ik wist het zeker. Er werd zelfs met mij gecommuniceerd. Dat het zeer deed was kennelijk niet genoeg bewijs. De arts wilde weten of ik tintelingen in mijn wang voelde. Als ik nee zei, werd de naald overduidelijk weer iets verplaatst met alle gevoelige gevolgen van dien. Hem uit zelfbescherming voorliegen leek mij toch niet verstandig!

Later, weer liggend in de bijna-gebedsruimte, begon het soort van malen. Hoe heb ik mij zo kunnen vergissen? De volgende ochtend gaf de gespecialiseerd verpleegkundige mij het verlossende antwoord. Het is net als bij de zenuwpijnen. De pijn voel je in je wang, het zenuwlichaam zitten ergens anders. De naald ging door de wang, maar het uiteinde moest een eind verderop zijn. Gelukkig, ik zit er niet naast. ″Voor de arts een nauwkeurige ingreep, onderschat dat niet″, werd mij verzekerd. Eeh, dat geloof ik graag!

De tekst kon ik ondertussen dromen!