Hardnekkig

″U heeft het toch niet over enge wormpjes of zo?″, vraag ik tegen beter weten in. ″Nee hoor, het zijn gewoon weer allerlei bacteriën, die kennelijk bij u nogal hardnekkig zijn.″

Vlak daarvoor kreeg ik van mijn huisarts te horen dat er nog steeds allerlei beestjes te zien waren in de urine die ik die ochtend ter controle had ingeleverd. Daar was ik al bang voor geweest. Iets in mij zei dat de blaasontsteking, die zo’n drie weken daarvoor was geconstateerd, zich nog steeds niet gewonnen had gegeven.

Ik moest ‘s middags bellen voor de uitslag. Maar zij belde mij, dus ik wist meteen hoe laat het was. Die ochtend had ik eerst nog getwijfeld over het urine wegbrengen. Het was immers op eigen initiatief dat ik dit zou gaan doen. En wat niet weet wat niet deert, toch? Maar deze ontkenning zou waarschijnlijk aan mij blijven knagen. Het verstand won!

Op de avond van eerste kerstdag kwam ik enigszins misselijk en met idem buikpijn thuis. Trouwens, of het nu om mijn buik ging of om het urinereservoir daaronder, dat wist ik niet zeker, maar ik had zo mijn gedachten. Er was natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat ik er met mijn doemscenario van ’het-zal-toch-niet-opnieuw-of-nog-steeds?’ compleet naast zat en gewoon misselijk was. Het was een leuke avond bij mijn ouders geweest, samen met mijn zus en neef, met eten en spelletjes, leuk en lekker! Maar misschien ook te veel en vet? Om daarna als climax dit feest af te sluiten met een vreugdevolle taxirit was wellicht teveel van het goede.

Gelijk als op de heenweg zat ik gedurende de ruim acht kilometer naar huis meer dan een uur lekker te schudden. Kijk, levend met een beperking moet Geert nou eenmaal erg begripvol zijn. Frustraties kan hij maar beter proberen te onderdrukken. Dat is niet erg, ik verwacht dit immers ook van anderen naar mij toe. Uiteraard is te begrijpen dat op een gemiddelde kerstavond veel mensen opgehaald moeten worden om weer ergens thuis af te zetten. De keerzijde is dat de chauffeur en ik langs allerlei adressen moeten. Veel straten, bochten, kuilen, drempels, hobbels, bobbels, klots-klots-klots. Dat mijn rolstoel een goede vering heeft zal ergens goed voor zijn. Niet voor zo’n avond!

Het voornemen om thuis ook nog wat van de avond te maken was verdwenen. Achter mijn voordeur kom ik alleen maar denken aan toilet en bed. Tweede kerstdag leek het er op dat ik geluk had, maar derde kerstdag werd mij duidelijk dat het waarschijnlijk toch weer raak was. Met het dilemma rond urine tot gevolg. Dat ik er toch wel verstandig aan had gedaan was kraakhelder. Niet alleen door het telefoontje van de huisarts, want zonder het wegbrengen had ik mijzelf ook wel uitsluitsel kunnen geven.

Balen, net nu, in deze week waarin ik op een rijtje iedere dag wat leuks te doen heb. Meedoen aan een pubquiz, naar een concert, een verjaardag en daarna oudjaarsavond! Met pijn in het hart moet ik activiteiten afzeggen. Laat ik de frustraties maar onder controle houden en een plaatsje geven.

Die haal ik wel weer in. Ook ik kan hardnekkig zijn.