‘Wat is er in godsnaam dan voor jou besteld?’ De verbazing spat van de vraag af. Lees ik schaamte? De wens is immers de vader van de gedachte.
Onlangs maakte ik een afspraak met Welzorg om een besturingskastje achterop mijn rolstoel te plaatsen. Iets met een joystick, heel veel knopjes en een display. Doet er eigenlijk ook niet toe. Voor mij wel natuurlijk, voor dit verhaal niet. Feitelijk was het een rare situatie, want enerzijds wachtte ik al een eeuwigheid op dat moment, maar tevens was het een overbodige actie. Uitleg!
Twee maanden geleden, ‘s avonds in de stad, hield mijn rolstoel er opeens mee op. Daar schreef ik al eens eerder over. Een monteur concludeerde de volgende dag dat de oorzaak in het betreffende besturingskastje zat en deze vervangen moest worden. Wie zou ik zijn om daaraan te twijfelen. Wel was er enige verbazing bij mij. Deze rolstoel is amper een jaar oud. Nu al kapot? Het door hem bestelde alternatief zou waarschijnlijk spoedig binnenkomen en dan zou hij ook meteen langskomen voor montage. Misschien overmorgen, anders na het weekend.
Dagen werden weken. Zeer frustrerend, alleen al omdat er al die tijd nog steeds sprake was van een storing in de stroomvoorziening. Ging het om een kabelbreuk? Een los contact? Snoeren en dus keuze zat. Feit was dat pas na gemiddeld 17 pogingen de rolstoel aanging. Dan gaat het alleen om dat wat ik zelf kan bedienen, het kastje achterop was morsdood. Ook was het iedere keer maar de vraag of ik mijn laptop kon gebruiken. Drie weken later werd door dezelfde monteur als hierboven, die behoorlijk verbaasd was over de gang van zaken, tijdelijk een ander kastje geplaatst. Zowaar, alles werkte weer. Wat nou noodvoorziening, dit was gewoon niet minder dan de ultieme oplossing!
Weer enkele weken later, de bestelling was kennelijk binnen, werd er een afspraak gemaakt voor donderdag 29 oktober. Waarom dit anno 2020 zolang moest duren? Je ne sais pas. Inmiddels had ik dus eigenlijk geen probleem meer. En dus annuleren? Tja. Een dag daarvoor, de 28e, kwam de vraag of woensdag 4 november ook mocht. De reden daarvoor was achteraf wel duidelijk. Maar goed, die paar dagen kon ik op dat moment ook wel wachten. Die woensdag moest ik van mijn kant helaas afmelden wegens een verplichte quarantaine.
Toen ik weer in de mogelijkheid was mensen te ontvangen, maakte ik dus de nieuwe afspraak met Welzorg. Op woensdag 11 november zou tussen 9:00 en 13:00 het betreffende kastje worden geïnstalleerd. Die middag om 13:30 bel ik of het klopt dat ik nog steeds moet wachten. ‘Ja, dat klopt, maar de monteur is onderweg. Nog even geduld meneer!’ Een uur later krijg ik de beschamende mededeling dat de monteur niet komt, omdat het kastje er niet is! Het is spoorloos, ’maar we gaan er achteraan!’ Als ik uit wanhoop alle betrokkenen per e-mail inlicht over deze gênante vertoning, krijg ik van een Welzorg-adviseur bovenstaande vraag.
De volgende dag word ik gebeld. De bestelling was nu opeens wel binnen. Toeval? Geloof het zelf! Dezelfde dag werd het kastje gemonteerd. Dat deze handeling feitelijk niet meer nodig was, hield ik maar stil!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten