Om het zeker te weten toverde ik het verhuisbericht maar weer tevoorschijn op mijn beeldscherm. Uiteraard betrof de twijfel niet het adres, want ik weet heus wel waar mijn huis woont. Voor de kritische lezer, zojuist probeer ik met een stukje straattaal grappig uit de hoek te komen. Ooit geleerd van de jongeren op mijn werk. Maar dit terzijde.
De mededeling moest mij bevestigen in wat ik al vermoedde. Dat ik in november 2009 hier ben komen wonen. Dit op zich oninteressante feit bewijst dat ik ruim 11 jaar bezig ben geweest om dat ene grote geheim te ontrafelen. Maar nu ben ik er dan eindelijk achter gekomen Althans, dat denk ik. Volledige zekerheid rond mijn theorie heb ik niet. Rechtstreeks om de waarheid vragen bij ADL-ers doe ik niet, al zou ik het uiteraard wel willen. Maar ik wil hen niet in verlegenheid brengen. Prijsgeven van deze informatie is voor hen immers een soort van doodzonde. Als de gemiddelde medewerker dit überhaupt weet natuurlijk, de meerderheid werkt hier niet vanaf het begin. Overdrijven zal ik niet, maar toen ik onlangs met mijn resultaat de puzzel als afgerond zag, volgde een opluchtende zucht. Eureka!
Aanvankelijk bracht het toetreden tot dit Fokusproject de nodige vraagstukken voor beginners met zich mee. Vanzelfsprekend was er de vraag ‘wie is wie?’, zowel qua medewerkers als cliënten. Tevens wil je als nieuweling weten, ik in ieder geval wel, ‘wie woont waar?’ en ‘wie heeft wat voor ziekte of beperking?’. Ook ging er natuurlijk een flinke periode overheen voordat mij volledig duidelijk was wat ik wel en niet mocht vragen aan en kon verwachten van de ADL-ers. Wat valt onder zorg en wat zijn hand-en-spandiensten. Op een gegeven moment bleef als vanzelf nog dat ene vraagstuk over, welke mij misschien al vanaf de eerste dag heeft beziggehouden, maar daarna zelden prioriteit kreeg: welke cliënt heeft welk nummer? Wat is de logica hierachter?
Niemand wil een nummer zijn en als zo worden behandeld, maar in Fokusland wordt dat geaccepteerd, ook door mij. Natuurlijk ben ik Geert, maar om de privacy van de cliënten te waarborgen zijn wij bij medewerkers tijdens hun onderlinge communicatie nummers. Grote kans trouwens dat geen enkele cliënt deze nieuwsgierigheid herkent. Maar zo af en toe dringt de onduidelijkheid weer naar de voorgrond, tot voor kort dus: waarom ben ik cliënt 16? Waarom geen 14, 21 of 6?
Ik woon op de eerste verdieping. Ben ik dan de zesde cliënt op deze woonlaag? Nee, dat zijn er maar vijf. Ben ik in het algemeen de zesde cliënt die toevallig op de eerste verdieping woont? Nee, er is hier sprake van een andere redenatie. Weet je, ik ben doof noch dom. Soms vang ik flarden van gesprekken tussen ADL-ers op, wanneer zij overleggen via de intercom. Dan komen heel wat nummers voorbij. Het was onlangs dat ik onbedoeld hoorde dat achter dat ene cliëntnummer persoon X schuilgaat. Toen viel er een kwartje en kon ik eindelijk concluderen wat logica achter het grote geheim van de nummering is. Volgens mij dan.
Toen ik hier kwam wonen bestond het project een jaar, dus binnenkort is dat 12,5 jaar. Tijd voor een online feestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten