‘Het gaat maar om één, kort telefoontje. Hooguit 5 minuten.‘
Deze mededeling haalde niets uit. Dit was nou eenmaal de procedure. Ik had daarentegen verwacht dat het appeltje eitje zou zijn, zo ging het destijds immers nog wel. Maar helaas, het komt dus neer op een lange adem.
Zo’n drie dagen eerder was het mij duidelijk, onoverkomelijk! Uitstellen had ik geprobeerd, misschien ging het met een beetje geluk ook zonder medicatie. De afgelopen vier jaren was dat immers ook zo gegaan. Steeds waren de pijnlijke, irritante speldenprikken na een week mijn leven beheersen vanzelf weer verdwenen. Gelukkig maar, het kunnen ook onverdraagzame pijnscheuten worden. Het onvoorspelbare qua moment drukte niet n maakt het trouwens nog erger!
Afgelopen december leek ik de dans wederom te ontspringen. Nadat ik na ruim een jaar stilte flink schrok van een plotselinge pijnprikkel in mijn linker onderkaak, wat zich gedurende de dagen daarna herhaalde, kon ik opeens constateren dat een vervolg uitbleef en dus opgelucht ademhalen. Dat ik schrik bij pijntjes komt omdat ik weet wat mij te wachten kan gaan staan. Maar richting de jaarwisseling werd ik opnieuw verrast. Ditmaal was na ruim een week van enige afname geen sprake, eerder verergering. Waar ik tegenop zie, daar moest ik maar aan toegeven. Het medicijn Carbamazepine werkt pijnstillend, maar ook nogal versuffend. In ieder geval bij mij.
Een lichte dosering had na enkele dagen een dubbel effect, zowel pijnvermindering als geestverslapping. Onderwijl groeide het besef dat ik helaas weer eens moest bellen met de Pijnpoli voor een afspraak met een anesthesist om opnieuw een zenuwblokkade in mijn hoofd te ondergaan. Toen ik, tot vier jaar geleden, wel vaker zo’n ingreep kreeg, kon ik rechtstreeks voor een afspraak bellen. Niet meer dus! ’Het is toch al meer dan twee jaar geleden dat er voor het laatst contact met hem is geweest, dus zullen we u weer als nieuwe patiënt moeten inboeken. Er zal eerst weer een verwijzing van uw huisarts opgestuurd moeten worden.’ Die kwam er meteen toen ik erom vroeg bij mijn huisarts. De volgende dag vertelde de Pijnpoli mij dat ik 11 februari ‘al’ mag langskomen voor een gesprek. Bovenstaande smeekbede hielp niets, alleen heb ik nu een telefonisch contact.
Vorige week overkwam mij tot tweemaal toe een soort van de hel op aarde. Min of meer uit het niets scheurde er een pijn tot de macht vijf door mijn waffel. Een tweede keer midden in de nacht. Al bleef ik bewegingloos wat eigenlijk niet moeilijk is voor mij, het was gruwelijk. Er werden mij hierdoor twee dingen duidelijk. Liever genoeg medicijnen, dan maar duf en suf. En hoewel ik inmiddels wist op een wachtlijst te staan voor een zenuwblokkade, maar ook dat de OK’s wegens het coronavirus daarvoor niet in gebruik zijn, probeerde ik via mijn huisarts het moment van verlossing dichterbij te brengen. Uiteraard zonder succes.
Een alternatief is misschien Cbd-olie, wietolie. Effect hiervan kan ik alleen controleren door te stoppen met de medicatie. Echt niet! Wel probeer ik uit hoe mijn lichaam hierop reageert.
De pijn lijkt nu onder controle te zijn. Misschien is de pijn gewoon weg en heb ik geluk. Ik moet maar eens gaan afbouwen.
Slik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten