‘Deal, zondagmiddag komen we, vier uur.’
Het was inmiddels een poos geleden dat we elkaar zagen, dus tijd om weer eens bij te kletsen. Beter was geweest een half uur later af te spreken, maar achteraf is makkelijk praten. Die middag zette ik de wekker op 15:00. Toen ik na wakker worden om assistentie vroeg, volgde waar ik al bang voor was. ‘We zijn nog bezig, maar hulp komt zo spoedig mogelijk.’ Niets bijzonders eigenlijk, toch? Klopt!
Enkele jaren terug moest ik constateren toch echt behoefte te hebben aan een dagelijks rustmoment. Uit zin in het leven laat ik mij ‘s ochtends graag vanaf 7:15 douchen en aankleden, om gemiddeld een uurtje later de dag te kunnen beginnen. Aanvankelijk liet ik mij voor mijn siësta dan rond 12.30 naar bed brengen om tegen 14:30 deel twee van de dag te beginnen.
Op een gegeven moment volgde het verzoek vanuit de medewerkers of ik na 15:00 wilde oproepen. Dit om de ochtenddienst enigszins te ontzien, dus zodat sommigen niet tot soms driemaal de intensieve handelingen meer hoefden te verrichten die daarbij komen kijken. Met mijn lengte van 1.88 en lichaamsgewicht van 95, maar zeker ook mijn door spasmen en stijfheid vaak niet meewerkende lichaam, geloof ik meteen dat ik niet de lichtste ben. Wally de walrus is niet voor niets mijn aan mijzelf gegeven alias. Dus alle begrip hiervoor. Na 15:00 werd ik meestal direct geholpen. Tot voor kort! Kennelijk is er een concullega die opeens ook dit moment heeft uitgekozen om assistentie aan te vragen. Maar dit alles terzijde. Waarom ik het dan vertel? Daarom.
Hoe dan ook, tegen 15:40 werd ik geholpen en moest gefrustreerd vanuit mijn tillift toezien hoe rond 16:00 de visite werd binnenkwam. Er zijn ergere dingen in het leven, maar ik had hen graag op een andere wijze ontvangen. Eenmaal zittend in mijn rolstoel wilde ik zo gauw mogelijk naar de woonkamer. In mijn haast, noem het enthousiasme, vergat ik om het voor mijn omgevingsbesturing onmisbare zendertje aan mijn rolstoel te laten monteren. Voor de komende tweeënhalf uur was dit niet rampzalig, wel toen de visite weer was weggegaan en ik moest concluderen het betreffende zendertje te missen. Omdat mijn laptop ook dicht was, kon ik op dat moment behalve niet bellen, assistentie aanvragen, alarmeren of deuren opendoen, ook niet online contact zoeken via app of e-mail. Niks, nada, noppes.
Met de hoek van het werkblad op mijn rolstoel kon ik, door een knop aan de muur in te drukken, de deur naar de gang openen en een paar meter verderop met dezelfde handeling de voordeur ontgrendelen. Buiten was geen mens te zien. Ook niet toen ik met claxon en knipperlichten aandacht probeerde te trekken. Na een kwartier bedacht ik mij dat met diezelfde hoek van mijn werkblad ook wel een deurbel kon worden ingedrukt. En zowaar, het lukte. Even later bracht de opgeroepen ADL-er bij mij thuis het zendertje aan en had ik weer invloed op mijn omgeving.
Inmiddels heb ik thuis zo’n grote The Voice of Holland jury-knop gemonteerd. Deze kan ik in geval van nood indrukken door ertegenaan te rijden. Dergelijke onmacht overkomt mij hiermee hopelijk nu niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten