Beelden

‘Wat zonde van je geld. Wij hebben thuis heb ik daar anders nog veel van dit soort afbeeldingen en allerlei beelden. We nemen binnenkort wel wat mee.‘   

Woorden van deze strekking kwamen uit de mond van mijn ouders. Jeetje, als ik dat geweten had. Met enig enthousiasme had ik vlak daarvoor een in mijn ogen prachtige bidprent aan hen laten zien, voor € 10 op Marktplaats gescoord.

Het zal ruim 13 jaar geleden zijn geweest. Sinds kort woonde ik in mijn vorige appartement, waar ik nog een kleine twee jaar zou kunnen blijven, voordat Fokuswonen en dus meer zorg onafwendbaar was. Omdat de muren nog plaats hadden en ik er toen nog energie voor had, maar er vooral nog lol aan kon beleven, speurde ik graag Marktplaats af, op zoek naar dat ene hebbeding. Inmiddels vind ik Marktplaats niet meer dat wat het in die jaren was. De lol van het zoeken is door de commercie voor mij verdwenen. Maar dat terzijde.

Met bovenstaande denk ik terug aan het struinen op rommelmarkten. Wat vond ik dat leuk, vooral het scoren van het onverwachte. Die keren tijdens Koninginnedag op de vrije markt in Amsterdam. Slapen bij mijn zus Anneloes die woonde in Zuid en ‘s ochtends 7:00 uur op pad, om een uur later de rugzak vol te hebben. Met spullen die gaaf maar onnodig waren. Die paarse retro ventilator, dat ouderwetse broodrooster. Ooit nog in het Vondelpark mijn trouwschoenen gekocht voor een tientje, in guldens! Tot een jaar of zeven geleden heb ik jaarlijks nog tijdens een koninginne- of koningsdag in Zwolle Centrum over de vrijmarkt geploeterd. Daarna bleef de wens, de moed niet meer.

Eén bidprent was voor mij genoeg, maar spoedig kreeg ik een beeld van Jezus in huis. Later nog een, een hele grote. Sindsdien krijg ik regelmatig de vraag welke religieuze waarde ik hecht aan deze specifieke beelden, want ‘je vader was toch dominee?’, dus ‘jij bent toch christelijk opgevoed?’ Klopt allebei, maar zie het in mijn huis eerder maar als iets tussen kunst en kitsch. Nee, ik ben geen lid meer van een kerk. ‘Maar het geloof heeft jou nooit losgelaten’, aldus mijn vader tegen mij jaren geleden. Hij had gelijk! Nog steeds trouwens.

Anno nu staan er in mijn huis zeker 15 beelden, mooi of niet. Enkele van Jezus, eenmaal gedragen door Maria, de rest mythologisch van aard. Het merendeel is onlangs door mijn ouders doelbewust hierheen verhuisd. Van zolder, uit studeerkamer, wel steeds in overleg met mij.

De afgelopen jaren heb ik geregeld bij hen erop aangedrongen om maar eens wat spullen weg te doen. Uit huis of garage. Dat leek mij, kijkend naar de toekomst, verstandig. Het blijft frustrerend dat ik hen in praktische zin nergens bij kan helpen. Aanvankelijk was ik in mijn taalgebruik hierbij nogal drastisch van aard. Inmiddels besef ik maar al te goed dat woorden als weggooien of kringloop op hun leeftijd wel eens moeilijk te accepteren zijn. Inleveren komt niet alleen in mijn woordenboek voor. Ook mijn ouders kunnen erover meepraten. Neem alleen al de caravan die er niet meer is.

Hun huis staat vol herinneringen. Die wil en zal ik hen natuurlijk niet afnemen.