Er was dus nog een niersteen die ik niet hoefde te hebben. Vier weken terug werd ik opgenomen met een flinke koorts. Waarschijnlijk was er weer eens sprake is van een blaasontsteking, dacht ik nog. Dit keer bleek het echter om dat andere te gaan. Ook balen!
Het kiezeltje werd niet meteen verwijderd. Door een buisje in de nier aan te brengen kon het kwaad tijdelijk buiten spel worden gezet. Twee weken na thuiskomst, 22 september, moest ik mij melden voor de dubbele verlossing. Ook dat ellendige infuus, waar ik thuis mee moest dealen, zou weer verdwijnen.
Het was tegen 16:00 dat ik op die ene dag in een operatiekamer werd geparkeerd. Vooraf sprak ik al even met de anesthesieverpleegkundige, of hoe heet zo iemand? Eenmaal op de operatiekamer werd ik op de valreep door haar nog even flink geconfronteerd. Het was een mededeling van de volgende strekking: ‘Dat u problemen met ademhalen heeft werd mij wel duidelijk toen wij zojuist ook al spraken. Ik zag u steeds naar adem happen.’ Al weet ik niet waar ze heen wil, ik pareer dit met dat het alleen bij het praten zichtbaar is. Althans, volgens mij. ‘Tijdens de narcose zal de ademhaling nog vlakker gaan worden’, vervolgt ze. Daarom heb ik voor de zekerheid contact gelegd met de Intensive Care om na de ingreep met uw komst rekening te houden. Al is de kans niet groot, het kan zijn dat het lastig wordt om u weer terug te krijgen.’
Door deze uitspraak schrok ik dusdanig dat het mij niet helemaal duidelijk is geworden of er werd bedoeld om mij weer uit de narcose te krijgen, daar waar ik maar vanuit ga, of iets nog definitievers. Veel tijd om hierover na te denken kreeg ik niet. Waarschijnlijk was ik binnen 20 seconden vertrokken.
Toen ik rond 17:00 de ogen opende kon ik al vrij snel weer terugkeren naar dat wat ik van tevoren op de OK hoorde en de gedachte die ik daarover had. Nee, ik was duidelijk niet op de IC en het waren toch echt geen engelen die ik om mij heen zag fladderen.
Alles was spoedig voorlopen, werd mij verteld. Het steentje was vergruisd en wordt nu onderzocht. Maar ik moest nog wel even op de uitslaapkamer blijven om het effect van de narcose op mijn ademhaling te controleren. Dat even bleek tot 22:30 te zijn! Oja, het buisje zat nog steeds in de nier, maar dat mocht ik er over drie dagen zelf uithalen. Daarvoor is er een draadje aan het buisje vastgemaakt wat door mijn pielemans naar buiten hangt. Auwauwauw, dat dacht ik ook!
Die zaterdag hengelde een wijkverpleegkundige het buisje eruit. Pijn is een te groot woord, maar prettig is anders. Terugkijkend op de afgelopen weken besef ik dat ik voortaan maar iets zuiniger op mijn lichaam moet zijn. ‘Alweer?’, zei iemand tegen mij. ’Ik heb jou dit vaker horen zeggen.’ Dat klopt. De intentie is er in ieder geval, maar dat uitvoeren? Of dus juist iets laten.
Over een tijdje zal ik het waarschijnlijk weer zeggen. Iets met achter de feiten aanlopen, terwijl ik al in een volgende achtbaan zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten