Het was op dezelfde dag, zelfs vlak voordat ik wakker werd geschud door de realiteit. De opvallende kop en daardoor ook de nog leesbare alinea’s trokken mijn aandacht. Een absurde tekst, waar ik mij desondanks enigszins in herkende.
Op de pabo werd het destijds aanbevolen. Bij lessen godsdienstonderwijs waren zogeheten spiegelverhalen feitelijk onmisbaar, wilden leerkrachten de boodschap van bijbelverhalen aan kinderen overbrengen. Een geweldige methodiek vond ik het. Nog steeds trouwens. Om de realiteit van het leven te verduidelijken, of specifieker: mijn tegenwoordige bestaan uit te kunnen leggen. Het artikel was voor mij ook een soort spiegelverhaal. Door de herkenning begreep ik dat die stompzinnige gedachte moest worden losgelaten. Het bewijs zou spoedig volgen.
Online las ik over een man die immuun leek te zijn. Hij probeerde om corona te krijgen. Maar hoe er ook tegen hem werd aangehoest, hij werd maar niet besmet. Totdat hij onlangs alsnog positief testte. Voor de gehele tekst was helaas een abonnement nodig en aan de foto van hem kon ik natuurlijk ook niets aflezen. Was hij een wappie, die wil bewijzen dat het allemaal wel meevalt met corona? Misschien wilde hij koste wat kost in aanmerking komen voor een 2 G-bewijs. Zeg het maar.
De man stond aanvankelijk nog op een onderzoekslijst van een Amerikaanse universiteit. Men wilde weten of mensen misschien resistent kunnen zijn door een kleine genetische afwijking. Volgens het artikel geloven veel mensen in de fabel dat niet iedereen besmet kan raken met corona. Mij hierbij aansluiten doe ik zeker niet en ook zoek ik niet openlijk de confrontatie met positief geteste mensen om iets te kunnen bewijzen. Maar ik moet erkennen wel eens gedacht te hebben aan de mogelijkheid resistent te zijn. Waar dit vandaan komt? Verbazing dat ik, ondanks de hoeveelheid besmettingen om mij heen en hoezeer ik geregeld een naïeve corona-levensstijl hanteer, nog steeds de dans ontspring.
Op 31 december, nog geen uur na het lezen van die halve tekst werd ik gebeld door degene die de avond daarvoor bij mij was geweest. Ze had afgelopen week bezoek gehad van iemand die inmiddels positief getest bleek te zijn. Wat schrok ik van deze bliksemflits! Ben ik nu dan toch de klos? Wat was ik opeens bang. En nu? Wat moest ik doen? Paniek!
Het leven leek mij de laatste weken juist nog toe te lachen. Ik voelde mij super ontspannen. Beetje schrijven, beetje lezen, serie kijken, bij of met anderen eten, samen biertjes drinken. Hoewel onderwijl via de media allerlei ellende op mij af kwam, kon ik in mijn eigen appartement mijn eigen leven leven. Zeer egocentrisch waarschijnlijk, maar soms kan ik niet anders. Noem het zelfbescherming.
Die bekende werd flink ziek en liet zich uiteraard testen: positief! Nu werd ik nog banger voor het onbekende wat zou volgen. Maar ik corona? Dat kan ik dus echt niet gebruiken. Ik wil nog van alles doen. Opeens voel ik allerlei kwaaltjes, al dan niet terecht. Een GGD-test tussendoor gaf een voor mij positieve uitslag! Dinsdag 4 januari, vijf dagen na het moment, moest ik mij weer laten testen. Gelukkig, negatief. Zelden zo opgelucht geweest.
Dat niets vanzelfsprekend wist ik al, maar nu nog duidelijker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten