Toevallig

Als het geen toeval was, wat dan wel? Het lot? Geluk? Pech?

Gedachten ontstonden na een interview waar ik bij aanwezig was. Mijn dochter Rosa sprak met mijn vader. Dit voor een opdracht vanuit haar studie Religiewetenschappen. Hij vertelde dat toen destijds in het kerkblad zijn emeritaat werd aangekondigd, tegelijkertijd achterop stond dat ik mij had laten uitschrijven uit de kerk. Jeetje, dat wist ik niet meer. Toeval? Pech?

Toen ik enkele dagen later hier nog eens naar vroeg bleek de werkelijkheid iets anders te zijn. Niet ik, maar mijn twee zussen stonden daar vermeld. Ik was al eerder een afvallige geworden. Maar het blijft toevallig. Of opvallend? Of raar? Zeg het maar. Na het ophelderen van dit stukje is historie bleef ik zoeken naar het toeval in mijn leven. Hierbij mag ik gerust de term geluk gebruiken.

Wyanne en ik hadden nog maar nauwelijks naar elkaar uitgesproken dat wij zouden gaan scheiden, of ik kreeg een nieuwe woning op een presenteerblaadje aangediend. Toen ik andere dochter Susanna ophaalde bij een vriendinnetje hoorde ik van de moeder van dat meisje over een Mens- en milieuvriendelijk wonen-project. Daar was nog een appartement beschikbaar, feitelijk bedoeld voor iemand met een beperking. Deze moest wel voor mij zijn! Toeval? Geluk? Enig minpunt was dat er nog begonnen moest worden met bouwen.

Na anderhalf jaar daar wonen, moest ik concluderen steeds meer zorg nodig te hebben. Toen ik over Fokus hoorde en belangstelling kreeg, bleek er nog geen 500 meter verderop een nieuw project te zijn. Toeval? Geluk? Ik kon spoedig komen kijken voor een appartement. Om een of andere reden werd deze woning op de valreep aan iemand anders toegewezen. Daarover flink teleurgesteld, enkele maanden later kreeg ik mijn huidige appartement toegewezen. Even groot, mooiere locatie dan de vorige. Wat een geluk! Dat ik steeds in de buurt van mijn kinderen kon blijven wonen. Dat kon toch geen toeval zijn?

De gesprekken die ik de afgelopen tijd voerde rond een sociale netwerkversterking zijn afgerond. Nu ligt het initiatief volledig bij mij. Dit plan ontstond als voorbereiding op een toekomst waarin ik op verschillende fronten meer ondersteuning denk nodig te hebben. Hierbij zal volgens mij het leunen op alleen Fokus en pgb-hulp niet voldoende zijn. Dacht ik aanvankelijk aan een bijeenkomst met veel mensen uit mijn netwerk tegelijk, inmiddels heb ik ervoor gekozen om per afzonderlijk item advies en ondersteuning aan enkele naasten te vragen.

Onlangs sprak ik met mijn ouders en mijn zus over zorg voor hen, nu en in de toekomst. Sowieso belangrijk, maar ondanks dat ik die praktische ondersteuning hen niet zelf kan bieden, wil ik daar wel over meedenken. Fijn te weten dat ze nog veel mensen om zich heen hebben. Toen keerde het gesprek mijn kant op. Ik ben alleen en nou niet bepaald onoverwinnelijk. Ook ik moet maar eens informatie vastleggen. Of het gaat om ziekenhuisopname of bij overlijden. Van telefoonnummers, verzekeringen en wachtwoorden, tot allerlei bankzaken. En heb ik wensen? Begraven of cremeren, koffie met cake of bier en bitterballen?

Als ik weer alleen ben hoor ik op de radio die campagne over de dood: praat erover, niet eroverheen. Is dit toeval of niet!