Foto

Uiteraard moet zo’n proces vanaf het begin serieus genomen worden. Zij die het eindresultaat aanschouwen behoren immers in een reële sfeer van Fokuswonen te worden opgezogen.

Om het geheel zo waarheidsgetrouw mogelijk vast te leggen, werd er ook destijds al voor gekozen om ervaringsdeskundigen in te schakelen. Ongetwijfeld konden die nog beter het gevoel van Fokus overbrengen dan ingehuurde fotomodellen. Toch? Zo deed zij alsof ze een ADL’er was en in werkelijkheid was Yvonne dat dus ook. Hij vervulde de rol van cliënt levensecht en ook ik was en ben in het dagelijks leven niet anders. Terzijde, maar het is overduidelijk dat ik nu enorm uit mijn nek loop te lullen, maar een beetje onzin uitkramen doe ik graag.

Exact weet ik het niet meer, maar ik woonde hier een jaar of twee. Inmiddels is het dus alweer zo’n 12 jaar geleden dat het plaatje werd geschoten. Yvonne werkt hier allang niet meer, ik woon hier dus wel nog steeds. Behalve dat ik al rekenend het moment van toen zo exact mogelijk weet te benaderen, hoef ik feitelijk ook alleen maar naar mijn duidelijk jongere bakkes op de foto te kijken om tot dezelfde conclusie te komen.

Destijds werd gevraagd wie van de ADL‘ers en cliënten wilden meewerken aan een fotoshoot voor Fokus. Waar de eindresultaten voor gebruikt zouden worden wist ik eigenlijk niet. Mediageil als ik kennelijk toen ook al was, die eigenschap krijg ik althans wel eens toebedeeld, meldde ik mij aan. Zo werd enkele maanden later de website aangepast met nieuw beeldmateriaal. Foto’s van medewerkers, cliënten en ADL-situaties.

Maar daar bleef het niet bij. Die ene foto, met Geert in zijn knalrode Adidas-hoodie, werd te pas en te onpas gebruikt. Ik kwam hem heel vaak tegen. Op flyers, posters, lesmateriaal, advertenties. Een aantal jaren later ontmoette ik mijzelf in Utrecht op de Supportbeurs. Fokuswonen was daar met een informatiestand aanwezig en ook waren er ADL’ers beschikbaar voor assistentie bij toiletgang door bezoekers aan de beurs. Allereerst zag ik mijzelf op een grote poster naast de ingang richting de toiletten. De betreffende medewerker keek mij aan, herkende mij, maar wist niet waarvan. Mijn uitleg bracht duidelijkheid en een glimlach. Even later kwam ik bij de stand van Fokus mijn hoofd opnieuw tegen. Geloof mij, het was een afbeelding van 3 á 4 m². Toen ik haar vroeg wie die persoon achter haar op de afbeelding was, draaide de vrouw achter de tafel haar hoofd enkele malen heen en weer. Ook zij moest lachen.

Nog steeds hoor ik van medewerkers wel eens die betreffende afbeelding te hebben gezien. Ze moesten eens weten dat die foto bijna 12 jaar oud is. Of men heeft dat allang gezien, maar zwijgt beleefd daarover. Twee jaar geleden werd er opnieuw gezocht naar cliënten en medewerkers voor een fotoshoot. Volgens mij had ik mij wel opgegeven, maar kreeg ik geen uitnodiging. Snap ik, men zal mij wel beu zijn. Tot er enkele maanden geleden wederom een vraag kwam. Ja, dat wil ik wel! Dit keer had ik een blauw shirt aan laten trekken. Die rode hoodie leek mij geen goed idee. Trouwens, inmiddels heb ik deze aan een kringloopwinkel gegeven.