Dubben

De wens is de vader van de gedachte. Waar ik woon heb ik het goed en ik wil hier dan ook graag blijven. Toch zijn er zorgen, waar ik al wel vaker over sprak. Groot mag ik die niet noemen en van 24/7 is zeker geen sprake. Maar geregeld zweeft de gedachte door mijn hoofd. Hoelang kan ik hier nog blijven wonen?

Deze vraag kan op twee manieren gesteld worden. Allereerst dus richting mijzelf. Tot wanneer mag ik als zelfstandige bij Fokus blijven. Met de mogelijkheid dat dit eindig is moet ik rekening houden. Al gaat het leven mij thans goed af, waar ik woon zijn inmiddels toch meerdere cliënten met MS geweest die de verhuisdozen weer moesten inpakken. Akkoord, de ziekte heeft 1000 gezichten. Maar toch! Ook kan de vraag richting Fokus worden gesteld. Hoelang kan deze club überhaupt nog blijven bestaan. Toegegeven, dit klinkt nogal pessimistisch en is misschien wat voorbarig. Er zijn ook geen signalen daartoe. Maar gelet op de huidige gang van zaken moet ik hier wel eens aan denken.

In beid gevallen durf ik de vraag stoer te beantwoorden dat dit heus niet zo’n vaart zal lopen. De woningbouwvereniging zal mij noch individueel noch in groepsverband zomaar verbannen naar elders. Een alternatief voor Fokus is er niet. Trouwens, ooit hoorde ik uit Den Haag de door velen gedeelde uitspraak dat zorg a la Fokus het voorbeeld is van zoals zorg zou moeten zijn. Ik baseer mij hierbij op uitspraken van zo’n 10 jaar geleden. In die tijd hing het voortbestaan van Fokus voor even aan een zijden draadje.

Onlangs had ik via videobellen contact met iemand op Sicilië. Qua MS verkeerd hij in dezelfde situatie als ik. Maar hij heeft de pech dat hij daar woont en niet de mooie voorzieningen die ik heb kan ervaren. Van Fokus, van WMO, van Nederland. Hij woont daar noodgedwongen in een bejaardenhuis. Een vriendin van mij was daar en hield zijn telefoon vast. Hij wilde mijn woning zien. Iemand anders liep met de camera bij mij rond. Met enig schaamrood toonde ik mijn appartement en de verschillende materiële voorzieningen waar ik gebruik van mag maken, zoals mijn rolstoel en het programma voor spraakherkenning op mijn laptop. Hij kon zijn mooiere uitzicht daartegenin brengen. Hij had gelijk, maar een 1-1 vind ik dat zeker niet. Inmiddels is een voor hem geschikte elektrische rolstoel aanstaande. Super natuurlijk, al moet hij die wel zelf betalen.

Vragen over welke toekomst dan ook kan ik niet voorspellen. Is er betreffende het personeelstekort sprake van een zich vanzelf herstellende dip of betreft het een neverending story en zal de stekker eruit worden getrokken. Los daarvan, kan Fokus blijven bestaan gelet op de financiering. Hoe deze exact verloop weet ik eerlijk gezegd niet. Iets met een subsidiepotje. Dat klinkt fijn en ik ben dankbaar daarvoor. Maar dat geeft mij ook een bijsmaak. Deze kan ook dichtgedraaid worden.

Of moet ik niet zo dubben. Zorgen maken is trouwens ook niet goed voor de persoonlijke gezondheid. Het zal in ieder geval niet helpen. Laat ik dan ook maar dankbaar zijn voor wat ik kan en mag in het leven en niet teveel vooruit kijken.