Gratis

’Gaan we nog wat doen, Tan?’. Mijn ouders onderling, maar ook in andere samenstellingen is er in ons gezin het afgelopen jaar over gesproken. Een gemiddelde trouwdag wordt nog wel eens door een der betrokkenen vergeten, maar deze editie moet gewoon dubbeldik onderstreept worden!

‘Is de wens er nog wel? Het is voor jullie immers geen vanzelfsprekendheid meer. Voel je absoluut niet verplicht!’ Met hun leeftijd is enige feestmoeheid te begrijpen. Weet, de door hen georganiseerde feesten en recepties zijn niet te tellen. Zo bleek ergens rond 1985 dat er in hun schuur 28 tuinstoelen opgeklapt stonden. Waarom? Bij gelegenheden kwamen er altijd veel mensen over de vloer bij hun thuis. Het geslaagde 25-jarig huwelijksfeest in 1988 smaakte voor hen kennelijk naar meer en voortaan werden er locaties uitgezocht

Natuurlijk wilde ik een blog schrijven over dit diamanten paar. Alleen al omdat zij mijn grootste fans zijn. Enig nadeel hierbij is een aan mijzelf opgelegd quotum. Zou ik met maximaal 530 woorden de liefde en waardering voor mijn ouders wel genoeg onder woorden kunnen brengen?

Op mijn manier ben ik getekend voor het leven. Gelukkig voel ik mij nu sterker dan ooit. Maar Ik heb een nogal donkere periode gekend. Mijn persoontje wist maar niet om te gaan met het ziekteproces. Ook andere, privéproblemen die toen speelden maakten mij radeloos. Papa en mama, jullie weten niet half hoe waardevol jullie voor mij waren in die periode. Ieder op een eigen manier. Door de zorg, door gesprekken, door er te zijn.

Zelfstandig de weg naar herstel vinden lukte mij niet. Terugkijkend, het proces wat ik heb doorlopen met bezoek aan een psychiater en deelname aan een mannenpraatgroep, is mooi geweest en geëindigd zoals ik nu ben. Door wanhoop wist ikzelf niet waarmee ik bezig was en wilde wegens twijfel eigenlijk met de ingeslagen route stoppen. Misschien was het wel dat ene pilletje wat de psychiater mij voorschreef. Ook die woorden van een vriend waren verhelderend. Maar zeker weten, en misschien weet hij dit zelf niet meer, was het die opmerking van mijn vader aan mij gericht. ‘Geert, verdomme, je blijft bij deze man en gaat niet weer switchen.’ Ik zette door, gelukkig!

Onlangs had ik een gesprek met mijn vader over 60 jaren getrouwd zijn. Wij spraken over herontdekken. Hoe hij mijn moeder in de loop der jaren steeds opnieuw heeft leren kennen. Over voortdurend oog blijven houden voor elkaar. Jeetje, ik heb net zo goed mijn ouders in de loop de jaren steeds weer herontdekt. Natuurlijk, ook mijn wijsheid komt met de jaren. Sinds ik mijn leven opnieuw moest leren leven ben ik beter in staat jullie belang voor mij te beseffen, laat staan te verwoorden. Destijds zal ik jullie betekenis niet onder woorden hebben gebracht, of sterker, gewoonweg niet hebben gezien. Natuurlijk, ik weet het, zo gaat dat nou eenmaal.

Wat hebben jullie veel voor mij gedaan. Jullie hebben mij gevormd, geleerd, beschermd, gestimuleerd, dus heel veel liefde gegeven. Wie ik nu ben, al heb ik dat zelf gedaan, zonder jullie was dit niet gelukt. Mama, papa, ik hou van jullie!

Hoe gratis ze ook waren, ik kreeg hen gewoon cadeau, mijn ouders zijn onbetaalbaar!