Stom

Had ik maar beter opgelet en goed de tekst op het beeldscherm gelezen. En als ik ook nog iets logischer had nagedacht, zou ik de oorzaak allang hebben ontdekt. Dat zou de frustratie niet minder groot hebben gemaakt. Het had mij verwarring en valse hoop bespaard. Nu heb ik onnodig allerlei pogingen gedaan om digitale foto’s, opgeslagen op een cd-rom, in beeld te krijgen. Terwijl ze er helemaal niet op stonden. Waarschijnlijk hebben ze dat ook nooit gedaan. Bij het overzetten op een cd-rom, ongeveer vier jaar geleden, heb ik kennelijk iets niet goed gedaan, maar ondertussen de originelen wel weggeknikkerd. Uit veiligheid kan je maar beter de digitale foto’s apart bewaren, had ik te horen gekregen. Wat ben ik stom geweest.

Het lijkt als was het in een vorig leven, maar wie kan het zich niet herinneren. Ooit nam de mensheid foto’s met een analoge fotocamera en moest men filmrolletjes kopen. Om de resultaten te bekijken was er geen andere optie dan ontwikkelen. Wat een spanning bracht dat met zich mee. Was alles wat je wilde vastleggen voldoende in beeld? Was de foto überhaupt gelukt?

Voor hen die het niet meer weten of simpelweg te jong zijn: een fotorolletje is een spoeltje met daar omheen een strook lichtgevoelig materiaal opgerold. Dit zit weer in een lichtdichte cassette. Het geheel wordt in een analoge fotocamera geplaatst. Wanneer er een belichting heeft plaatsgevonden veranderd de chemische samenstelling van het filmpje. Als het rolletje vol was, gemiddeld na 24 opnames, kon het worden ontwikkeld in een donkere kamer. De resultaten werden afgedrukt op speciaal fotopapier.

Mijn generatie maakte de overgang van de analoge naar de digitale camera bewust mee. Susanna en Rosa weten niet beter. Ik heb eigenlijk nog het meeste bewondering voor, of moet ik zeggen medelijden met, mijn ouders. Zij zijn de mensen die op latere leeftijd nog iets totaal nieuws moeten toelaten in hun leven. Vergelijk het met de invoering van de euro of de razendsnelle ontwikkeling rond de computer en de mobiele telefonie. Overigens gaat de digitale ontwikkeling ook voor een aanzienlijk deel aan mij voorbij. De Klassieke Nokia heb ik nog in mijn handen gehad, maar een iPod, Blackberry of Samsung Galaxy ‘zijn van na mijn tijd’.

Nadat de foto’s waren ontwikkeld en afgedrukt, konden ze worden opgehaald bij de HEMA of het Kruidvat. Hoe leuk foto’s ook waren, voor velen begon nu een minder leuk proces. In praktijk dienden foto’s namelijk in een fotoalbum of een anderzijds leuk mapje bewaard te worden. Het liefst met een bijschrift. De gemiddelde Nederlander schoof dit steeds maar voor zich uit. Tegen beter weten in werd het inplakken van foto’s vaak gezien als een klusje voor tijdens een regenachtig weekend. Inderdaad, deze eentonige handeling kon ontspannend werken. Maar wanneer ‘dit bijzondere moment’ naderde, was de kans groot dat er excuses werden gevonden. Het pakketje met ontwikkelde foto’s begon ondertussen, samen met eerdere pakketjes, een stapel te vormen. Wat begon als een goed voornemen werd een flinke ballast voor de To do–list.

Hoewel de digitale fotografie al in de jaren ’90 binnen de maatschappij zijn intrede deed, haakte ik ongeveer 10 jaar geleden in. Volgens mij heb ik in 2003 een laatste fotoalbum gekocht. De eerste digitale foto die ik heb is eind juli 2001 genomen. Deze kwam ik onlangs tegen, gekregen van iemand die duidelijk wel digitaal onderbouwd was. Ik zit met een pasgeboren Rosa in mijn armen. De eerste gedachte die ik had bij het terugzien van dit tafereel was dat Rosa anno nu waarschijnlijk meer vergelijkingen met toen heeft dan bij mij het geval was. Wat was ik toen slank, zeg maar dun. Bijna onherkenbaar!

Toen ik een aantal cd-roms met foto’s wilde overzetten op een externe harde schijf, bleek dus dat één cd-rom ongeoorloofd leeg was. Van een aantal onderwerpen heb ik hierdoor geen foto’s meer. Ik zal moeten teren op de herinneringen die ik heb van onder andere Rosa’s eerste balletoptreden of de stront in mijn douchebak. Die kwam omhoog uit het doucheputje, drie weken na de oplevering van mijn vorige woning. Ook de foto’s van de familiedag van 17 mei 2008, beter bekend als de eerste Nichten-en-neven-dag, stonden op de cd-rom. Toevallig hadden wij als familie afgelopen zaterdag 8 juni een nieuwe, zeer geslaagde editie.

Jammer, de foto’s zijn verloren. Stom, stom, stom!