Alleen

ʺEn als het even tegenzit

Denk dan aan wat je hebt geleerd door de jaren heen

Doe het èn voor het geld èn voor de show

Maar doe alles wat je doet met hart en zielʺ

Sander de Heer opent iedere ochtend mijn dag met zijn programma De Heer Ontwaakt. Leuke muziek afgewisseld met nieuws. Dan hoor ik Met hart en ziel van Tröckener Kecks. Wat een mooie uitdrukking is dat eigenlijk: Doe alles wat je doet met hart en ziel. Ik probeer dit mijn drijfveer te laten zijn. Dat Tröckener Kecks dit zingen geeft er nog een extra dimensie aan. Ik was fan van hen en ik kan nog steeds veel van hun liedjes meezingen als ik ze hoor.

Vlak na het wakker worden op Tweede Pinksterdag zegt iets in mij dat ik een afspraak heb. Ga ik bij iemand eten? Komt er visite bij mij? Nee, ik kan niets bedenken en even later zal mijn agenda mij daarin bevestigen. Doet mij dit goed of ben ik teleurgesteld? Ik kan niet ontkennen dat ik mij toch wel even eenzaam voel. Is dat terecht? Op dat moment wel, gevoelens mag je niet ontkennen. Natuurlijk weet ik heus wel dat ik genoeg mensen ken en verder een rijkgevuld leven heb. Ik mag me alleen voelen, niet eenzaam. Maar wat had mij het leuk geleken om vandaag een afspraak te kunnen hebben met, of wakker te worden naast, een vriendinnetje.

Vandaag is dus een dag dat ik kan gaan doen wat ik wil en ik ga mijn tijd gebruiken om ‘mijn gedachten op papier te zetten’. Zoals ondertussen duidelijk moge zijn, ik heb mijn heil gevonden in het schrijven. Toch blijkt maar weer dat ik geen geboren auteur ben. Hoewel dit blog nummer 50 is die uit mijn hoofd rolt, voelde ik de laatste weken dat een plafond is bereikt. Ik heb mijzelf vaak genoeg afgevraagd wat daar een reden van zou kunnen zijn. Schrijf ik dan té veel? Ben ik té enthousiast? In ieder geval wil ik, na 50 blogs, er even een streep onder zetten. Dacht ik!

Een paar dagen na dit wijselijk besluit kreeg ik een telefoontje. Of ik een column wilde gaan schrijven voor InFokus, een blad voor alle cliënten van Fokus. Ik? Hoe komen ze eigenlijk bij mij terecht? Trouwens, het klinkt waarschijnlijk heel tegenstrijdig met bovenstaande, maar ik was werkelijk zeer blij met deze vraag. Ja, vereerd! Het was alsof het zo had moeten zijn. Misschien moet ik eerst even wat opdrachten krijgen, om pas daarna weer zelfstandig verder te gaan.

Weer twee dagen later heb ik een overleg met City Unlimited. Deze werkgroep is vanuit de website www.uitinzwolle.nl opgericht om de toegankelijkheid en doorgankelijkheid van alle winkels en horeca in Zwolle te beoordelen voor mensen die in een rolstoel zitten. De resultaten worden uiteraard ook op deze site vermeld. Prompt krijg ik ook uit deze hoek het verzoek om af en toe een blog te schrijven. Wat fijn dat dit opeens op mijn pad komt. Vol enthousiasme ben ik ondertussen aan de slag gegaan met mijn eerste column. Niet voor het geld en niet voor de show, maar met hart en ziel.

Die Tweede Pinksterdag voelde ik mij voor even eenzaam…euh…alleen, maar al spoedig was dit weer verdwenen. Ach, het kan zo makkelijk zijn. Gewoon een kwestie van relativeren. Vaak genoeg wordt in bekende liedjes bevestigd dat alleen zijn niet leuk is, zoals in Ik kan het niet alleen van De Dijk.

ʺEn ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet alleen
Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan
Maar alles gaat verkeerd, ik ben ook maar een manʺ

Maar Het Klein Orkest relativeert dit weer in Laat mij maar alleen.

ʺLaat mij maar alleen, ook al valt 't soms niet mee
De eenzaamheid is soms erger met z'n tweeʺ