Bijtijds

ʺAch, wat jammer! ʺ Alsof ik de relaxedheid zelve ben, onderga ik de mededeling die mij per telefoon bereikt. ʺNee hoor, ik begrijp het! Ja, we hebben wel weer contact. Tot ziens!ʺ De man aan de andere kant van de lijn zal vermoeden dat ik, hoewel teleurgesteld, het bericht wel makkelijk tot mij neem. Dat ik zojuist van binnen ontplofte zal niet zijn opgemerkt. De uitleg was duidelijk, daar valt niks tegen in te brengen. De frustratieverwerking vraagt meer tijd. Fijn dat er zo bijtijds werd afgebeld.

Toen de verbinding verbroken werd, kon ik aanvankelijk alleen maar wezenloos voor mij uitstaren. Gelukkig realiseerde ik mij snel dat er geen tijd was om te balen. First things first! Oftewel, de foutieve bekendmaking van een kwartier geleden aan de buitenwereld als de sodemieter rechtbreien. Als ik niet snel was, kon het zijn dat een aantal mensen al onderweg was om die middag te kijken hoe Geert als een passieve co-piloot het luchtruim zou gaan verkennen, hangende aan een paraglide-scherm. Bellen, mailen, sms-en en een bericht op Facebook zou ertoe leiden dat het dagprogramma van hen er opeens anders uit zou komen te zien.

Het komt misschien opmerkelijk over dat ik na het telefoontje nog alle voorzieningen bij de hand had om andere mensen te bereiken. Eigenlijk zou ik toch de eerste moeten zijn die onderweg was naar de plaats van bestemming? Ja, als alles gegaan was zoals het had moeten gebeuren, dan had ik op dat moment ook al in een taxibusje gezeten. Maar ‘gelukkig’ kwam daar waar ik voor vreesde ook uit.

Om 10:00 zat ik helemaal klaar, te wachten op de aanvang van de reis. Bepakt en bezakt, de adrenaline gierend door mijn lijf. En ja hoor, daar was het gevreesde telefoontje! Het zou allemaal wat langer gaan duren. Het taxibedrijf vermoedde een vertraging van drie kwartier, misschien een uur. Mijn paraglide-vrienden zouden waarschijnlijk wel begrip hebben, als ik daardoor te laat zou komen.

De volle overtuiging dat het die zaterdag echt zou gaan gebeuren bestond nog maar een uur. Het zou dan wel mooi weer worden, maar dat is niet voldoende voor de paraglide-meteoroloog om groen licht te kunnen geven. Luchtstroming, luchtdruk, er komt meer bij kijken. De halve nacht lag ik wakker, enigszins positief gestemd, maar vooral onwetend. Zou het doorgaan? Zelfs toen ik die ochtend op hun website zag staan dat het vliegen door kon gaan, was ik toch nog niet helemaal bevrijd van de twijfel. Gold dit ook voor mijn avontuur? Maar toen de reacties op mijn bellen en mailen uitbleven, raakte ik overtuigd.

Als een kind zo blij prepareerde ik mezelf. Zelfs door een verlate taxi liet ik me niet uit het veld slaan. Maar toen kwam het telefoontje waar ik op dat moment absoluut niet meer op gerekend had. Ze vonden het toch niet veilig genoeg! ʺGekscherend noemen we paragliden ook wel parawaiting. Maar maak je niet druk, er komt altijd een moment dat het wèl doorgaat.ʺ

’s Middags om 13:00 ging de deurbel. Moe en nog gefrustreerd lag ik op bed. De taxi stond klaar! Lekker bijtijds!