Paradox

Vanaf de bushalte was het hooguit vier minuten rollen naar mijn bestemming. Ergens klopte er iets niet op deze, in meerdere opzichten bijzondere avond. Het was bijna half negen geweest en er liepen veel mensen op straat, waarbij vrijwel een ieder, net als ik, de jas thuis had gelaten. Het was halverwege oktober en de herfst zou al volop gaande moeten zijn. Het weer leek zich echter een jaargetijde te hebben vergist.

De sfeer was goed, met vriendelijke mensen, lekkere hapjes en er werd gedanst. Ik had leuke gesprekjes, voor zover dat ging natuurlijk. Waarschijnlijk was het voor die ander minstens zo intensief om te horen wat Geert uitkraamde, als dat het mij moeite kostte om woorden eruit te persen. De tijd vloog voorbij, wat uiteraard een goed teken is. Totdat er een drukkend gevoel mij ging beheersen. Geheel ongemerkt was dit niet gegaan, maar nu was ik te laat. Sommige zaken zijn voor mij nu eenmaal oncontroleerbaar. De zogenaamde reserves begonnen op te raken en langer voor mij uit blijven schuiven was onverstandig. Ik had prioriteiten gesteld, maar daarbij het basale genegeerd. Stom!

Zomaar iemand aanklampen ging mij nog iets te ver. Mijn gesprekspartner op dat moment had waarschijnlijk niets in de gaten. Helemaal toevallig was het dus niet, maar alsof het zo had moeten zijn kruisten onze blikken elkaar en kon ik hem recht in de ogen kijken. Een klein knikje met mijn hoofd was voldoende voor een vervolg. Als omstanders niet beter wisten, hadden ze bij het volgende tafereel hun adem ingehouden, misschien zich wel uit de voeten gemaakt. Men had kunnen denken dat Geert, nota bene op het trouwfeest, had aangestuurd op een confrontatie met hem, als een gefrustreerde ex-man die zijn gram wil halen.

Zijn mouwen opstropend, baant hij zich een weg tussen de gasten door. Geert blijft koelbloedig, terwijl Hennie langs de rolstoel loopt en hem van achteren benaderd. Laf is dit zeker niet, want uit een tas wordt een urinaal getoverd. Onwetende omstanders zien slechts een verhullend, geel geruit opbergzakje, door zijn moeder genaaid. Wat een prettig vooruitzicht, dat het einde van de spanning nabij is. Waarschijnlijk heeft nauwelijks iemand iets gezien of hier aandacht voor gehad. Men zal slechts aandacht voor elkaar, voor het feest hebben gehad. Ik wil alleen maar aangeven dat ik het zelf een wel heel bijzondere situatie vind.

Om 23:08 uur sta ik in dubio. Ga ik nu per direct weg of neem ik een volgende bus. Nog één of twee bussen later is op zich mogelijk, maar onverstandig. Fokuswonen betekent dan wel dat je de regie over je eigen leven houdt, totaal onbekommerd de nacht inzwieren zit er voor mij niet in en eerlijk gezegd heb ik die behoefte ook niet meer. Tevens denk ik ondertussen wel te weten hoe laat ik ongeveer het beste assistentie kan aanvragen. Als er ‘s nachts één assistent in dienst is, heb ik de keus om mijn nachtelijke concurrentie vòòr te zijn, of helaas pindakaas lang wachten voor lief te nemen.

Ondanks een klein aantal beperkingen voel ik mij in mijn hoedanigheid vrij onbelemmerd. Ook al klinkt dat misschien tegenstrijdig.