Handleiding

Zoals meestal achteraf pas blijkt, had ik het onderschat. Of in feite had ik mijn verzoek tot assistentie, welke zonder enige twijfel zou gaan komen, geen seconde in ogenschouw genomen. Als ik naar de film wil, dan ga ik naar de film. Natuurlijk besef ik dat er dan wel wat bij komt kijken, maar dan hebben we nog altijd een mond om uitleg te geven. Het leven op de automatische piloot bevalt me wel. Zorgen maken moet iemand anders maar doen.

Zoals iedereen draai ik tussen de oren altijd een riedeltje af voordat ik op pad ga. Portemonnee, bril, rietjes, urinaal,… Het bosje huissleutels mag ik vergeten, want die is geïntegreerd in mijn rolstoel. Op pad gaan zonder rietjes is over het algemeen geen probleem. Het eventuele biertje krijg ik hoe dan ook wel weggewerkt. Naar het filmhuis gaan zonder bril is gelukkig nog net niet onmogelijk, wel zeer onhandig. Wat dat betreft is een urinaal vergeten minder vervelend. Maar indien het nodig is: beter ermee verlegen dan… Over voorbereidingen gesproken, in de uren voorafgaande zal ik zo weinig mogelijk drinken. Ik moet er toch niet aan denken dat tijdens het aanschouwen van Scarlett Johansson of wie dan ook op het witte doek, de gedachten opeens noodgedwongen moeten afdwalen naar het wel en wee van mijn urinezak.

Ondernemend durf ik mijzelf wel te noemen. Ik zal proberen om, zoals dat heet, alles uit het leven te halen. Dit klinkt grootster dan de werkelijkheid, want zo avontuurlijk ingesteld ben ik ook weer niet. Vast staat dat er door mij niet snel apen en beren op de weg worden gezien. Dat ik na het paragliding-avontuur de rest van mijn leven ook aankan is danwel ietwat overdreven, maar het is wel een mooi levensmotto. Ik laat mij niet snel belemmeren. Tegen een te hoge drempel of het ontbreken van een lift ben ik natuurlijk kansloos. Wel teleurgesteld, maar ik zal mij daar makkelijk bij neerleggen. Erger zou ik vinden wanneer een mens mij belemmert, maar gelukkig heb ik tot nu toe nooit iemand kunnen betrappen op negeren of terugdeinzen uit angst voor het onbekende.

Bij vrienden thuis, in de Albert Heijn of bijvoorbeeld het theater, werkelijk overal word ik hartelijk ontvangen en/of geholpen. Men weet wat men kan verwachten als ik verschijn. Maar hoe onbenullig het misschien ook klinkt, het uit en aan laten trekken van mijn jas blijft een dusdanig obstakel, dat ik nu alweer uitkijk naar de dag dat ik mijn wintervacht thuis kan laten. Het mij laten ontdoen van mijn jas is kennelijk nog prima te doen, maar het na afloop weer aan laten trekken is voor onbekenden een groter gepuzzel dan het lijkt. Mijn verbale uitleg is over het algemeen op zo’n moment duidelijk niet toereikend. Hoe moeilijk kan het zijn denk ik stiekem wel eens, terwijl ik in een ongemakkelijke houding een interne bomexplosie weet te camoufleren.

Begrijp me goed, ik heb makkelijk praten. Als lijdend voorwerp weet ik precies wat er in de ‘handleiding’ staat. Het zal waarschijnlijk onterecht zijn dat ik mij lichtelijk irriteer als een behulpzaam persoon zijn of haar uiterste best doet, onderwijl mijn uitleg totaal niet snappend

Misschien moet ik voortaan maar een getekende uitleg op zak hebben.