Blok

Het zal wel aan de dynamiek van die laatste week van december hebben gelegen. Ook zal de inspiratie vanzelf heus wel weer terugkeren, zoals dit het gehele afgelopen jaar is gegaan. En dat ik geduld als een schone zaak moet zien, heb ik eveneens als geruststelling aangenomen. Een paar dagen nadat het nieuwe jaar is ingegaan, zit ik met een behoorlijke leegte, dus al flink in mineur achter mijn laptop.

In een andere hoedanigheid zou van een schrijversblok worden gesproken. Ik vraag mij af of ik, bij het onvermogen om mijn creativiteit met woorden door de microfoon te spuwen, als amateur ook dit woord mag gebruiken. Na het lezen van bovenstaande regels denk ik meteen een aantal mensen opgelucht te zien zuchten. Het ziet er voor hen gelukkig naar uit dat zij tijdelijk zijn verlost van de hersenspinsels die Geert zo nodig met een ieder wil delen. In ieder geval voorlopig, maar as we speak borrelt er waarschijnlijk weer wat in zijn hersenpan.

De enige bij mij bekende blokkering in mijn hoofd is een klein jaar geleden voor de tweede maal aangebracht door een anesthesist. Overigens heb ik het vermoeden dat er over een aantal maanden weer een bezoek aan hem zal worden gebracht voor een herhaling van zetten. Reëel bekeken is er eigenlijk een veelvoud aan blokkeringen in mijn koppie te vinden, want is multiple sclerose niet één groot blokkadefestijn?

Het lukt mij steeds om, bij voldoende geestdrift, mijn beperking en het leed dat ik daarbij ervaar van mij af te zwetsen. Mocht dit met een speels gemak lijken te gaan, dan is dat slechts ogenschijnlijk. Ik moet soms flink graven naar de juiste zinnen. De daaraan ten grondslag liggende inspiratie komt meestal vanzelf, soms op een totaal onverwacht moment. Waarschijnlijk ben ik ongeduldig, maar de afgelopen dagen overviel mij enige frustratie. Graag zou ik gaan schrijven, maar waar bleef die eerste aanzet?

Onnodige sores zijn het, er is namelijk geen enkele verplichtende factor. Het schrijven is voor mij ondertussen meer dan leuk tijdverdrijf, want anders zou ik net zo goed een alternatief kunnen gaan zoeken. Maar om mij bijvoorbeeld de hele dag over te geven aan een online versie van de denksport, lijkt mij ook te beperkt. Ik noem schrijven maar een zinvolle levensinvulling, waarin ik mijn ei kwijt kan en de verhaaltjes gezamenlijk een alternatieve biografie zijn geworden. De dagen rond de jaarwisseling zijn bij uitstek het moment van achteromkijken en een blik vooruit werpen. Inspiratie zat, zou men denken.

Hoe positief ik ook probeer te zijn, te ver vooruit kijken kan ik niet, durf ik niet. In mijn nadeel speelt ook nog eens dat het afgelopen jaar vrijwel alleen maar hoogtepunten kende. MS is grillig, onvoorspelbaar en ook al staat het anno nu, in mijn geval, op een redelijk dieptepunt stil, waarschijnlijk zal er weer een moment van inleveren komen. Daarom mag het leven blijven zoals het is. Met het bekende, voor de helft gevulde glas in gedachten besef ik heel goed wat er allemaal beter zou kunnen, maar dat ik ook niet mag klagen.

Nu ik deze blog klaar heb, denk ik niet dat ik mij zorgen hoef te maken en nieuwe inspiratie ligt waarschijnlijk al weer ergens te wachten.