Wish

Tegen het einde van het tijdperk dat ik nog kon autorijden, ondertussen bijna tien jaar geleden, moest ik gaan erkennen dat ik niet zonder kon. Terwijl ik bij toeval, lees: voor de gein een bril van een bijrijder opzette, werd ik wakker geschud, want kentekenplaten werden opeens weer duidelijk te lezen, verkeersborden leken als nieuw. Ondertussen kan ik niet meer zonder en voel mij zelfs kaal als ik hem vergeten ben mee te nemen naar daar waar mijn ogen op de proef worden gesteld.

Het gebeurt bijna onopvallend, maar mijn stilletjes uitdijende hoofdhuid heeft in de loop der jaren al enkele keren aan mij om een ander model gevraagd. Misschien iets groter, in ieder geval breder. Voor een concrete oogopmeting of gewoon om een ander montuurtje te proberen, ik heb ze allemaal wel eens van binnen gezien. Pearle, Specsavers, Hans Anders, in feite zijn ze allemaal hetzelfde. Of toch niet? Bij Eye Wish Opticiens schijn je nog de aandacht te krijgen die je eigenlijk nergens anders meer ziet.

Terwijl scènes van een gejaagde, onpersoonlijke samenleving worden getoond, spreekt een stem erover dat tegenwoordig alles sneller moet, maar wel met minder mensen. En dat daar in de toekomst ook niet vlug verandering in zal komen. Daarmee heeft men wel een punt, want anno nu wordt er op veel beleidsterreinen beknibbeld. Zeker in de zorg, want of het nu gaat om ouderen, jongeren of gehandicapten, efficiënter werken is de norm en inderdaad, aandacht wordt steeds meer een schaarste. Spijtig voor hun eigen wil of wens, eigenlijk mag iedere doelgroep blij zijn dat er überhaupt nog zorg is.

Alleen niet als het aan Eye Wish ligt, want daar heeft men sociaal gedrag nog hoog in het vaandel staan. Omdat ik er nogal content over ben dat ik bij Fokus zelf de regie in handen kan houden, wensen mag uiten en mens mag zijn, heb ik het bestuur van de Fokus een voorstel gedaan. Laten we een samenwerkingsverband aangaan met deze brillenclub. Al is het alleen maar om de naam enigszins te kunnen overnemen, waarbij wij als dochteronderneming de naam ‘Eye Wish Opticiens’ kunnen verbasteren tot ‘I Wish Cliënten’. Dit is een belachelijk verhaal natuurlijk, maar mocht het zover komen, dan zou in dat geval wel dezelfde slogan kunnen worden gebruikt: aandacht, echte aandacht, waar vind je het nog?

Uiteraard mag ik alleen voor mezelf praten als ik zeg dat het goed toeven is bij Fokus, hoewel ik mij niet kan voorstellen dat mede-cliënten hier anders over denken. Ik durf het woord voorrecht gerust in de mond nemen. Waar wordt er nog, bijna vanzelfsprekend naar mijn wensen geluisterd? Een jaar geleden werden wij zelfs verlost uit onzekerheid door de Tweede Kamer, die een groen-licht-signaal afgaf? Deze manier van wonen zou het voorbeeld zijn van hoe de zorg er in Nederland uit zou moeten zien. Alle geluiden uit de samenleving over inleveren en bezuinigen onder elkaar zettend, lijkt het erop dat ik bij Fokus veilig ben. Een waarzegger ben ik niet, misschien kan ik beter de woorden ’voorlopig veilig…’ gebruiken, met de fingers crossed.

Als het promotieteam van Fokus nog een medewerker zoekt, hierbij een open sollicitatie.

I wish iedereen en ook mijzelf een voorspoedig 2015!