Gedoe

″Kan jij ook ziek worden?″ Deze vraag kwam van Rosa, toen zij vorige week dinsdag uit mijn mond hoorde dat ik misschien wel een blaasontsteking had. Geheel overtuigd hiervan was ik op dat moment nog niet, maar een vermoeden was danig. Toevallig kwam zij net binnen toen ik aan de telefoon hing met een assistente van de huisarts.

Een grappige vraag, bijna begrijpelijk. Zelf was ik ook eigenlijk wel verbaasd, want behalve mijn fysieke beperking, ben ik eigenlijk nooit ziek en kabbelt het leven gewoon door. De nacht ervoor was het mij middels krampen in de blaas duidelijk geworden dat er iets niet goed was. Aangezien twee jaar geleden een blaasontsteking tot ziekenhuisopname had geleid, wist ik dat negeren, hoewel bijna onmogelijk ook niet verstandig was. Uit een belletje bleek echter dat door omstandigheden er pas de volgende dag een vervangende huisarts bij mij kon komen. Ik moest ter controle maar wel alvast wat urine komen brengen.

Toen ik die middag mijn dochter zag, werd ik nèt telefonisch gevraagd of ik wederom wat urine kon laten brengen. Hoewel zij het meteen hadden gedaan, wilde ik niet mijn ouders vragen, wat die ochtend ook al was gebeurt. Ik voelde mij nog in staat om het heft maar in eigen hand te nemen, al dan niet terecht inschattend dat mijn meiden niet stonden te springen om urine van hun vader af te leveren. Dat dit misschien onverstandig was, besefte ik ergens wel. Maar of het van doorslaggevend belang is geweest voor het mij de volgende ochtend zwaar beroerd voelen, is niet te bewijzen. Die middag stuurde de huisarts mij naar het ziekenhuis.

″Sorry hoor, papa! Het kwam er misschien een beetje raar uit, maar ik was echt verbaasd. Eigenlijk ben jij nooit ziek.″ Twee dagen later zijn de meiden even bij mij op bezoek. Ik vertelde dat ik onlangs het theaterprogramma 'Scherven brengen geluk' van Mark de Hond zag. Toevallig had hij het er over wel eens een dezelfde soort vraag te hebben ontvangen. De voorstelling vond ik trouwens erg goed om te zien! Zeer Herkenbaar. Ook bij hem liep het leven heel anders dan hij ooit had gedacht, maar voelt hij zich sterker dan ooit.

Na een paar dagen mocht ik, wat eerder dan verwacht weer naar huis. Goede zorg hoor, daar niet van. Maar ik was kennelijk al wel zodanig aangesterkt dat ik mij begon te vervelen. En het plezier aan radio luisteren of televisiekijken houdt ook een keer op. Mijn laptop zou uitkomst kunnen bieden en was onderwijl ook wel gebracht, maar zonder mijn eigen rolstoel heb ik er nog nauwelijks wat aan. Susanna is tot nu toe de enige die zonder uitleg mijn rolstoel kan besturen. Het is nog redelijk ingewikkeld om de joystick achterop mijn rolstoel te activeren. Op het moment dat zij met de stadsbus mijn rolstoel naar mij toe had gebracht, wist ik al dat ik de volgende dag naar huis kon gaan. Thuis maar weer mijn mailbox checken.

Om een herhaling te voorkomen heb ik nu een interne catheter gekregen. Het zal wel verstandiger zijn en we blijven maar positief, maar tot nu toe beleef ik er weinig plezier aan.

Wat een gedoe!