Argwaan

Het stond in schril contrast met de onzekerheid die Nederland bijna twee maanden geleden circa negen dagen lang in de greep hield. In mijn geval nam het overleg met de andere partij, inclusief het vele papierwerk, al met al zo’n anderhalf uur in beslag en dat was opgesplitst in twee rondes. Er werd daarbij trouwens ook niet zo’n er-is-niets-aan-de-hand-maar-ondertussen-is-het-verre-van-gezellig-sfeertje gecreëerd, zoals toen door Diederik, Mark en de rest.

Het is alleen een douchekop, een badkuip ontbreekt immers. Toch is het overduidelijk een badkamer, wat betekent dat er ook in mijn geval met minstens zoveel ernst gesproken mag worden over een ‘bed, bad, brood’-regeling. Het gaat immers wel over het verschonen van mijn bed en mijn badkamer en andere broodnodige huishoudelijke activiteiten.

Eindelijk was daar dan het langverwachte keukentafelgesprek. Onder deze schuilnaam valt de onderhandeling die de gemeente heeft met iedere zorgbehoevende inwoner, over hoe de zorg-nieuwe-stijl er uit zal komen te zien. Bezuinigen is onafwendbaar, dus streeft men middels participatie en naastenliefde naar zoveel mogelijk goedkopere oplossingen. Het is voor mij overduidelijk dat ik met wonen bij Fokus de handen mag dichtknijpen, want in mijn geval gaat het slechts om huishoudelijke zorg waar op bezuinigd dient te worden.

Vooraf had ik veel van het aankomende onderonsje verwacht, was er zelfs lichtelijk bevreesd voor. De rampscenario’s lagen al klaar, giro 555 kon zo weer worden geopend. Echter, een aantal maanden geleden liet de in mij genestelde positiviteit nog niet toe dat er doemscenario's' in mijn gedachten zouden ontstaan, betreffende vervuiling en hulpeloosheid. Maar die aanvankelijke naïviteit had ik onderwijl losgelaten en realiteitszin kwam naar boven. Waarom zou ik anders zijn dan anderen en de dans ontspringen?

Vermoedelijk tegen de normale gang van zaken in, heb ik zelf maar met de gemeente gebeld wanneer het gesprek zou gaan plaatsvinden. Dit om te voorkomen dat, zoals begin maart gebeurde, mijn indicatie voor huishoudelijke hulp plotseling werd stopgezet. Die betreffende ochtend waren de messen geslepen en was ik op het ergste voorbereid. Strijdlust maakte mij sterk en iedere aanval kon ik pareren met de juiste antwoorden. Die haviken van de gemeente zouden vast en zeker met een dubbele agenda en een pokerface bij mij aan tafel aanschuiven. Mijn argwaan was meer dan gerechtvaardigd. Dit gesprek zou de basis moeten gaan vormen voor de toekomst. Als ik mij liet overrulen, zou ik per 1 juli aanstaande afgeleiden naar een smerig huishouden. Toch?

Al met al was alle ophef voor niets en verliep het gesprek op een vriendelijke wijze. Die kern was dat ik anders moet gaan denken. Het gaat niet om recht te hebben op een aantal uren hulp, maar om recht hebben op een schoon huis. Dat moet uiteraard tot nu toe wel zo weinig mogelijk uren vergen. Het concrete plan moest ik daarna nog gaan maken, samen met degene die bij mij schoonmaakt. Toevallig kreeg ik gisteren te horen waar ik aan toe ben. Tot nu toe kreeg ik 4 uren schoonmaakhulp per week, maar in de nieuwe vorm zou ik gaan uitkomen op exact 2 uren en 43 minuten (!) per week. Maar gelet op het feit dat ik niks kan krijg ik er een kwartiertje bij. Een soort bonus!

Nee, klagen doe ik niet.