Einde

De herinnering was ik al weer kwijt, misschien gewoon vergeten, misschien door mij moedwillig verstoten. Een derde optie is dat ik het als niet serieus zijnde heb laten vervagen. Onlangs werd ik er op gewezen hoe mensen om mij heen mijn ziekteverloop hebben beleefd. Tijdens het verjaardagfeest wat ik samen met mijn vader hield, bracht een vriend mij even tot zwijgen en slikken. Hij begon over vijf jaar geleden, ook al een feestje, omdat ik 40 werd!

″Het waren woorden van jouw pa die mij en waarschijnlijk alle aanwezigen behoorlijk raakten. Kan jij je nog herinneren dat hij een speech hield? Hij had het erover dat het leven bij 40 begint, zich daaropvolgend afvragend of dit wel voor jou zou gelden? Dat laatste deed het ‘m en ook ik had twijfels, want jouw fysieke achteruitgang ging behoorlijk snel.″

Terwijl er weer wat begint op te borrelen, omdat er kennelijk toch nog ergens in mijn hoofd enkele herinneringen aan dat moment liggen opgeslagen, worden verdere details op een dienblaadje aangereikt. Toevallig of niet, nog geen minuut later pakt mijn vader de microfoon om mij toe te spreken: ″Geert, vijf jaar geleden begon ik met de volkse wijsheid ’het leven begint bij 40’. Maar dat had eigenlijk een behoorlijk cynische ondertoon, want zou dit wel voor onze zoon opgaan? Maar terugblikkend op de achter ons liggende vijf jaren blijkt het wèl voor jou op te gaan. En hoe! Dit ondanks de gaandeweg alsmaar toenemende beperkingen, jou opgelegd door de MS.″

Slik, zou men echt hebben gedacht dat ik de 45 niet zou halen? Voor alle duidelijkheid, ik heb daar zelf nooit-nada-noppes aan gedacht. Zover ik weet is er met MS geen snellere kans op de gegarandeerde dood dan bij een kerngezond iemand. Althans, zoiets zei in 1999, ergens rond de diagnose, de behandelend neuroloog uit Groningen tegen mij. Zie het maar als zelfbescherming en misschien is het niet terecht, maar zijn ’nee’ was, is en zal voor mij altijd definitief ‘nee’ blijven.

Wat de realiteit is betreffende MS en doodgaan weet ik niet en wil ik dit ook niet weten. Maar hoe levenslustig ook, soms wint de nieuwsgierigheid. Op Google graaf ik wel eens naar antwoorden die ik toch niet zal vinden. Nergens zal ik een eenvoudig antwoord als ja of nee ontdekken. Onderzoek x beweert weer wat anders dan onderzoek y, terwijl onderzoek z dat weer tegenspreekt. Eigenlijk kan dat ook bijna niet anders, want het is zo’n individuele ziekte, dus dan zal iedere patiënt ook wel op zijn of haar eigen moment doodgaan.

Op de school waar ik werkte vertelden leerlingen mij wel eens verhalen over een opa, tante of buurvrouw, ook met MS. Een enkele keer was diegene er volgens hun aan overleden zeiden ze dan zonder blikken of blozen. Ik antwoordde dan maar hoe vervelend ik dat natuurlijk voor hen vond, maar stiekem wist ik wel beter, want er aan doodgaan kon ik niet, toch?

Laat ik maar eens het bewijs gaan leveren dat MS en de dood niet samengaan. Trouwens, nu al stoppen is zonde van de tijd. Ik heb nog zoveel te doen