Naïviteit

Uitingen van frustratie bleven naar mijn idee binnenboord, niet hoorbaar voor de anderen. Dat zou ook onterecht zijn. Het betrof immers geen zware tegenslag, slechts irritatie omdat het niet ging zoals ik wilde. Een gevalletje zelfoverschatting. Trouwens, al zou ik hard mijn best doen, met een stuk hout tussen mijn kiezen kon zelfs diegene die naast mij stond niets anders opvangen dan monotone klanken, iets tussen brommen en kreunen.

Maar wie laat er dan ook vrijwillig een stokje tussen zijn kiezen plaatsen. De denkfout dat deze activiteit ook zonder oefening te doen zou zijn lag toch echt bij mezelf. Er was mij op de dag zelf, vlak voor aanvang, door Arnoud, die de workshop leidde, zelfs nog aangeboden dat hij op mijn aanwijzingen wel het penseel wilde hanteren. Maar nee, ik had mij vanaf het begin van het plan immers al mentaal voorbereid op deze uitdaging. Ik keek er zelfs naar uit. Leuk, uitdagend, eitje!

Echter, om een beetje resultaat neer te kunnen zetten bleek ik meer hulp nodig te hebben dan verwacht. Mondschilderen doe je niet alleen, althans ik niet! Natuurlijk kreeg ik die hulp van alle kanten. Maar in deze situatie was dat toch niet genoeg. Omdat ik mijn lichaam niet kan bewegen zweefde het penseel vaker een of twee millimeter boven het doek dan er daadwerkelijk op. En dan zat ik eindelijk goed, had ik weer verf nodig. Je begrijpt, héél frustrerend! Dat ik de afgelopen weken nogal naïef was geweest door te denken dat ik dit wel zou kunnen was mij binnen vijf minuten al wel duidelijk.

Gezamenlijk hadden wij een opdracht en allen moesten hier een aandeel aan leveren. En naarmate het proces vorderde en het resultaat zichtbaar werd, groeide het enthousiasme bij allen. De opdracht, het verhaal eromheen, is mooi. Maar te groot om hier even te benoemen. We werkten aan een gezamenlijk schilderij. De activiteit nam ons steeds meer in bezit. Mij ook! Met actief deelnemen was ik al gestopt.

Onlangs waren mijn ouders 55 jaar getrouwd en wilden graag als gezin iets ondernemen. Maar wat? Wie het bedacht weet ik niet meer. Misschien wel ikzelf? Hoe dan ook, we kwamen uit op een workshop bij Palet. En dan iets met schilderen, want dan kon Geert ook meedoen. Toch Geert? "Nee, ammehoela!", was mijn eerste reactie. "Ja, toch wel", volgde meteen.

Mijn gedachten gingen terug naar dat toilet bij een vriendje thuis, waar een kalender hing met schilderingen door mond- en voetschilders. Wat vond ik dat mooi!

Thuis, als ik aan tafel zit om te drinken, maar ik gebruik van lange plastic rietjes. Terzijde, ik ben mij ervan bewust dat ik fout bezig ben. Ik ben al zoekende naar praktische alternatieven. Maar met een beetje fantasie ziet iemand die veel te laconiek denkt over mondschilderen in zo’n stukje plastic wat niets weegt, maar wel de goeie lengte heeft, een penseel. In de aanloop naar deze workshop nam Geert geregeld een rietje tussen de tanden om zichzelf in te leven in de wereld van het mondschilderen.

Had ik het aanbod van Arnoud toch maar gewoon moeten accepteren? Dan had ik nooit geweten wat ik nu weet.

Het viel vies tegen.