Onverwacht

 ‘Au…au…au…neeee! Getverdegetverderrie, hoe kan dat nou? Au…aauuw!’

Als de pijn is weggezakt, zeg ik ook maar even sorry tegen de medewerker die voor mij staat en is geschrokken van mijn plotselinge uitbarsting. Hij was net een begonnen om mijn tanden te schrobben. Het is bijna 22:00 en tot aan nu ben ik half slapend, laat staan ook maar iets vermoedend.

Trouwens, het is sinds een week of twee dat ik tijdens het tandenpoetsen weer gedachteloos, dus ontspannen, dus zonder angsten ben. Dan heb ik het over het met de tandenborstel schuren over de delen van het gebit op mijn linker onderkaak. Tot enige tijd terug was het tandenpoetsen op die plek vaak echt geen pretje. Het rare, soms voelde ik niets. Ook moest ik degenen die mij hielp waarschuwen dat ik plotsklaps met mijn hoofd kon wegdraaien, gepaard gaande met enkele krachttermen. In afwachting van de naderende zenuwblokkade gebruikte ik dus medicijnen waarvan ik ondertussen de juiste dosering had gevonden. Dacht ik!

Terwijl de ADL-er zijn job doet, scheert er bij mijn linker boventanden en kiezen opeens een pijnlijke bliksemflits door het hele rijtje ivoor. De reactie laat zich raden. Dan heb ik het die middag toch echt gevoeld. Eigenlijk hoopte ik ernaast te zitten. Toen ik een aantal uren daarvoor ook mijn tanden liet poetsen meende iets al iets te merken. Maar dat beeldde ik mij in, hoopte ik nog. Hoe was dit mogelijk? Slik ik, dan wel met tegenzin vanwege de bijwerking, braaf en met succes medicijnen om het uit de hand lopende te overrulen, overkomt mij dit op een plek waar ik het niet had verwacht. Dat MS onvoorspelbaar is, dat blijkt maar weer.

Met het feit dat ik een week later, woensdag 4 maart, geholpen word bel ik naar de Pijnpoli, in de hoop dat ik de arts kan spreken. Voor die maandag daarop, twee dagen voor de zenuwblokkade, weet ik een telefonische afspraak te maken. Of dit nieuwe feit kan worden meegenomen in het plan van aanpak door hem. Geen probleem, komt helemaal goed.

Als ik mij die woensdag om 11:00 in Meppel meld word ik meteen op een bed gelegd en omgekleed, waar ik tot waarschijnlijk 13:00 zal moeten wachten. Geen probleem, beetje dommelen, beetje niksen. Om 12:00 uur komt er kleine delegatie de kamer binnen en wordt mij verteld dat de ingreep niet door kan gaan. Waarom? De hiervoor specifieke naald is niet besteld. Aai, beetje knullig, behoorlijk gênant! Maar belooft, de ingreep wordt zo spoedig mogelijk alsnog uitgevoerd. Enkele uren later word ik gebeld dat over twee dagen de herkansing al is. In Zwolle zelfs, een soort van geluk bij een ongeluk.

Die avond weet ik door ervaring genoeg. Meer dan waarschijnlijk is er weer sprake van een blaasontsteking. Donderdagochtend geeft weggebrachte urine uitsluitsel. Inderdaad mag ik weer aan de inmiddels voorgeschreven antibiotica. Bij het pijncentrum leg ik de vraag neer of ik vrijdag nu nog wel mag worden geholpen. Denk ik zelf nog van wel, de arts is overduidelijk: nee! Sterker, op dat moment zou de ingreep behoorlijk risicovol zijn.

Na de kuur kan ik weer eens bellen en dan hopen dat er weer een plek gecreëerd kan worden.