Sleutel

De aluminium bloembak had ik maar weer laten verplaatsen. Van het verdomhoekje op mijn balkon naar de galerij, pal naast mijn voordeur.

Het gaat om een inmiddels behoorlijk verweerd exemplaar, meer dan 20 jaar geleden in de aanbieding van de aanbieding gekocht. De leeftijd straalt er ook vanaf. Hoe dichterbij je komt, hoe duidelijker de aftakeling zichtbaar is.

Sinds ik hier woon heeft dit van oorsprong stukje buitendesign aan de voorkant van mijn appartement gestaan. Er zijn in die jaren heel wat planten en bloemen in geplaatst die het onder mijn groene supervisie niet hebben overleefd. Daarom is er nog een tijd overgestapt op kunstplanten van Action of IKEA, maar uiteindelijk bleef het geheel kaal en nutteloos mijn voordeur vergezellen. Tot ik de bak twee jaar geleden naar mijn balkon verplaatste; echt geen promotie. Feitelijk was dit een tussenstap om deze sta-in-de-weg spoedig bij een kringloopwinkel te parkeren. Maar op de valreep ontstond er een nieuwe functie voor dit onding.

Het was vorig jaar, op zo’n moment dat mijn elektrische rolstoel weer eens ter reparatie of aanpassing moest worden meegenomen naar een werkplaats. Eerder lag ik dan altijd twee of drie dagen op bed, want een alternatief was er voor mijn specifieke rolstoel niet. Dat dacht ik, dat vond ik. Ook die keer werd mij een vervangende rolstoel aangeboden, maar durfde ik het wel te proberen. Uiteraard was het een rolstoel zonder kinjoystick en knoppen bij mijn hoofd voor omgevingsbesturing, maar mèt hoofdsteun en werkblad voor mijn buik. De enige meerwaarde was dat ik nu niet hoefde te liggen.

Met de medewerkers van Fokus maakte ik zogeheten tijdsafspraken. Dus hoe laat ik hen graag bij mij zag verschijnen, waarbij zij gebruik maakten van de op hun kantoor aanwezig sleutel van mijn voordeur. Enkele intimi hebben hiervan ook een exemplaar, maar anderen die bij mij langs zouden komen, vertelde ik dat er een sleutel onder de bloempot naast mijn voordeur lag.

Hoewel de wijk waarin ik woon nieuw is, wil dit niets zeggen over de veiligheid. Sterker, misschien is dit tegenwoordig zelfs een keerzijde van de gemiddelde jonge wijk. Het complex waarin ik woon is ook zeker geen Alcatraz. Ontmoet heb ik ze nog niet, maar er schijnen hier af en toe wel eens ongure types rond te lopen. Nee, ik twijfelde over deze bak. Niet zozeer over de lelijkheid, dat was voor mij overduidelijk, wel betreffende de bescherming van mijn domein.

Wat ik zelf had kunnen bedenken, maar werd aangeraden, was het plaatsen van een sleutelkluisje. Bekend, aan mijn vorige woning had ik er ook een hangen. Toch had ik er eerst beter over na moeten denken, want ook na het aanschaffen was er nog steeds de vraag waar deze eigenlijk te bevestigen. Op de muur naast de voordeur, toch? Dat zou je zeggen inderdaad, maar niet dus. Over het beton zit een afwerklaag. Ziet er mooi uit, maar overal waar er op wordt geklopt klinkt het hol. Het sleutelkluisje zou daar niet hufterproof kunnen hangen.

Omdat de deurpost te smal is, belandde het sleutelkluisje uiteindelijk op mijn voordeur. Echt, super solide! Of de woningbouwvereniging hier blij mee is? Dat merk ik vanzelf.