Eland

Je hebt een verhaal als je twee keer in een land of een plaats bent geweest, voor en na een belangrijke gebeurtenis. Zoals Berlijn en de val van de muur. Mijn vader kan daar boeiend over vertellen. Een bezoek brengen aan Haren is door de tsunami van Facebookvrienden totaal anders dan daarvoor. Of bijvoorbeeld wandelen in de Pyreneeën, eerst als student en later met je kinderen. Niet te vergelijken!

Zo heb ik mijn verhaal met Noorwegen. Ik was in dat land vlak voordat MS vastgesteld werd bij mij. In 1998 gingen we op reis: Wyanne, Bram, Jan en ik. Een Volkswagenbusje volgepropt met bagage, muziekcassettes en veel blikjes bier. Het waren 120 halveliters, goed verstopt tussen de overige bagage. Wie de douane van Noorwegen kent, begrijpt dat de vakantie al geslaagd was toen we de slagbomen passeerden. We zouden kamperen op campings en in de vrije natuur, uiteraard gaan wandelen en veel gaan hengelen. We praten hier wel over één van de mooiste landen om te vissen. Nou, ondanks dat ik voor een vermogen aan visspullen had aangeschaft, heb ik in drie weken tijd niets-nada-noppus gevangen.

Wel is het de mooiste vakantie van mijn leven tot nu toe geworden. Een prachtig land en erg gezellig met elkaar. Ondanks de frustraties bij mij, niet alleen veroorzaakt doordat het vissen niet lukte. Mijn benen werkten tegen. Hoewel ik wel graag wilde bikkelen, afzien, afstanden lopen, het lukte niet meer. De anderen konden het toch ook, waarom ik niet?. Wist ik veel dat de MS al had toegeslagen.

December 2010 kreeg ik een reisgids onder ogen, met reizen voor mensen met een beperking. Er was ook een rondreis door Noorwegen! Nog naar adem happend van uitzinnigheid hing ik binnen 45 secondes aan de lijn. Of ik mee kon? Voor mij zou het wel heel intensief worden, werd mij gezegd. Nee, meegaan werd mij afgeraden. Een week later had ik dezelfde vraag, want ik wilde het er niet bij laten zitten Maar er volgde hetzelfde antwoord. Weer een week later, via een mailtje maar emotionele chantage toegepast. Geen complete onzin, want het zou waarschijnlijk de laatste keer voor mij zijn om dit mooie land te bezoeken. En het werkte, overtuiging genoeg, ik kon mee!

In januari 2011 had ik dus al een reis geboekt naar Noorwegen. Januari 2012 waren er door mij zelfs twee reizen vastgelegd. En nu, januari 2013, nog geen enkele. Ik heb er nog totaal geen zin in. Mijn lichaam vraagt veel energie. Even tussendoor, ik ga ieder jaar in ieder geval een week zeilen op de Loosdrechtse Plassen. Dat doe ik al jaren en dat zie ik als een vanzelfsprekendheid.

Oktober vorig jaar werd ik gebeld door de organisatie waarmee ik al een paar jaar op vakantie ga, dus ook toen naar Noorwegen. Verder meegaan met hen werd een probleem, gelet op de faciliteiten op de meeste locaties, maar ook rekening houdend met de schaarse hoeveelheid vrijwilligers. Nu toch maar eens in de gids van De Zonnebloem kijken. Ik moest er voorheen nooit aan denken. De Zonnebloem, Danny de Munck, een reisje langs de Rijn en gehandicapten. Hoezo bevooroordeeld!

Waarom doe ik moeilijk? Ik ga toch al zeilen? Maar ik wil meer, zoveel mogelijk uit het leven halen, zoveel mogelijk zien. Ik hoef niet naar Ghana, Argentinië of Japan. Hitte hoeft voor mij ook niet. Maar wel verder dan alleen de Loosdrechtse Plassen. In de gids van De Zonnebloem viel mijn oog op reizen naar Parijs, Londen of Berlijn. Of als alternatief een weekje naar de zuidkust van Bretagne, Frankrijk. Ik wil het liefste cultuur snuiven. Maar naar de grote steden kon ik eigenlijk al niet mee volgens de brochure, want de hotels aldaar hebben geen hoog-laagbedden. Nu ben ik ondertussen wel aan het twijfelen geslagen. Is dat nog wel geschikt voor mij, rondhobbelen in grote stad? Een ander punt waar ik tegenaan loop zijn de reisdata. Ik ben en blijf vader van twee schoolgaande kinderen. Kan ik dan zomaar op vakantie gaan? Ik weet wel dat niemand mij wat in de weg zal leggen. Maar toch, het voelt niet goed.

Als ode aan Noorwegen heb ik een sticker van een eland op mijn rolstoel.