Kaal

Donderdagavond 10 januari ging ik naar het theater. Spontaan was het niet, want de kaartjes waren al op 26 mei 2012 door mij gekocht. In ieder geval door mij betaalt! Op die dag startte de voorverkoop voor het theaterseizoen 2012/2013. Mijn zus Corinne stond die ochtend namens mij om kwart voor negen in de rij bij de kassa. Het voorverkoopcircus startte die dag om tien uur. Op dat moment was ze nummer 26 in de rij van overenthousiaste cultuursnuivers. Ze moest er dan wel vroeg uit, ik zou voor 100% verzekerd zijn van succes. Online kopen had ook gekund, maar als je dat tegelijkertijd doet met 10.000 anderen kun je heel lang wachten.

Ik ging dus naar het theater. De hoofdpersoon was een halve ADHD-er. Ik weet niet of dat officieel is vastgelegd, maar als je hem voorheen zag optreden zou je dat wel zeggen. Nee, het was niet Jochem Meyer, niet Dolf Jansen en ook niet Bert Visser. De avond draaide om Marco Roelofs. Om wie? Een kleine man, strak zwart T-shirt aan, kaal, veel tatoeages op de gespierde armen, een ringetje door de neus. Verhalen vertellend, pratend met een zachte ‘g’, liedjes zingend, soms zelf spelend op gitaar, in ieder geval voortdurend begeleidt door een vaste gitarist.

Het gaat om Marco Roelofs, voormalig zanger/voorman van de Heideroosjes. Een punkrockband uit Horst, Limburg. De band bestaat niet meer, sinds afgelopen zomer. Ze waren bekend om hun energieke en opzwepende optredens. Van Den Helder tot aan Maastricht en van Japan tot aan Zuid-Afrika. Marco is een enorme entertainer hierbij geweest. Hij heeft een boek geschreven, met de toepasselijke titel ‘Kaal’. Over het hectische leven met de band, ze bestonden bijna 23 jaar lang. Maar ook over het minstens net zo hectische leven voor hem daarna, zonder band.

Het was een rustig, onderhoudend optreden. Een kleine zaal, ik geloof 200 zitplaatsen. Zo kijkend naar het publiek kon je concluderen dat iedereen wel met dezelfde verwachtingen als die ik had naar het optreden ging. Verwachtingen gevoed door het verleden.

De band heb ik meerdere keren zien optreden. Een jaar of drie terug had ik ze al eens gezien in Hedon, Zwolle. Maar toen ik hoorde dat zij aan een afscheidstour bezig waren en weer in Zwolle zouden komen, ben ik uiteraard gegaan. Een paar maanden later waren ze ook nog op het Bevrijdingsfestival Overijssel 2012 in Zwolle.

Uiteraard ging ik niet alleen. Ik was er samen met Anne. Een vriend van mij, ook MS, maar met een heel ander verhaal. Iedere patiënt beleeft de ziekte verschillend, of anders gezegd, de ziekte uit zich bij iedere patiënt weer op een andere wijze. Het verhaal van deze man is naar, heel erg naar. Genoeg stof gehad om over te praten en biertjes te drinken.

Ik was met de bus naar de stad gegaan. Voordeel: ik ben niet afhankelijk van de onregelmatige tijden waarop een taxi kan komen voorrijden. Nadeel: ik moet wel in de gaten houden wanneer de laatste bus terug gaat. Het scheelde zes minuten of ik had een groot probleem gehad.

Een geweldige avond gehad met Anne. Net als Marco is hij ook kaal.